Negen jaar geleden zagen twee albums van Bright Eyes het levenslicht op één en dezelfde dag. Dat is an sich al reden genoeg om een flinke schouderklop te ontvangen, ware het niet dat één van deze worpen een waar meesterwerk gebleken is. Op ‘I’m Wide Awake, It’s Morning’ imponeert Conor Oberst, met de alomtegenwoordige multi-instrumentalist Mike Mogis aan zijn zijde, door de slimme songs te voorzien van snedige teksten en een zelden geziene emotionele kracht. De lovende woorden werden allerminst gespaard – de nieuwe Dylan was klaar om de wereld te veroveren.
Het niveau dat de nog altijd maar 34-jarige Amerikaan sindsdien tentoonspreidde kan allerminst laag genoemd worden, maar hij slaagde er tot op heden niet in om de relevantie van zijn magnum opus enigszins bij te benen. Bij deze hebben wij alvast goed nieuws: de nieuwste soloplaat van Oberst klinkt minder geforceerd dan Bright Eyes’ ‘The People’s Key’ en geeft aan dat het voormalige wonderkind weer op de goede weg is.
Dat was niet de gedachte die in onze hersencellen ronddwaalde wanneer het gezapige ‘Time Forgot’ deze ‘Upside Down Mountain’ aftrapte. ‘Zigzagging Toward the Light’ en ‘Hundreds of Ways’ verbanden die ietwat futloze opener echter meedogenloos naar de vergetelheid. In beide nummers weet de gebroken stem van Oberst onze aandacht vast te houden, maar het is toch vooral het poppy ‘Hundreds of Ways’ dat als hoogtepunt bestempeld mag worden. “A sound that has been keeps echoing / It never disappears”, zingt de Amerikaan in het intieme ‘Artifact #1’, en dat geldt tevens voor zijn eigen sound.
De mindere momenten – een bleek ‘Lonely at the Top’, een zwak ‘Night at Lake Unknown’ en een suf ‘Double Life’ – worden grotendeels uitgewist door de positieve punten. Het oer-Amerikaanse geluid op ‘Enola Gay’ komt abrupt ten einde met een typische Oberst-kreet, de intimiteit van ‘You Are Your Mother’s Child’ heeft ons bij het nekvel voordat we het goed en wel in de gaten hebben, ‘Governor’s Ball’ wist zijn valse start uit door heerlijke samenzang en een uitgebreid instrumentarium en ‘Desert Island Questionnaire’ hoort bij het beste materiaal dat de singer-songwriter uit Nebraska de laatste jaren uitgebracht heeft.
‘Upside Down Mountain’ mist nog steeds de dwingendheid van het vroege Bright Eyes-werk, maar blaast de hoop op een klassieker weer nieuw leven in. Conor Oberst is zo’n beetje de Lukaku onder de songsmeden: vroeg pieken, een kleine terugval kennen en dan vastberaden aan het publiek willen tonen dat zijn beste jaren nog in het verschiet liggen.
Conor Oberst live zien kan binnenkort onder meer in Brugge (Cactus Festival, 13.07, info & tickets) en in Nijmegen (Valkhof Festival, 14.07, info & tickets).
Album verdeeld door Warner Music
