Deze zomer waren ze op zo goed als elk Belgisch alternatief muziekfestival te zien met hun energieke, in meurende vuiligheid doordrenkte noise punk. Ondertussen hebben de lieflijkee urineprinses Aurélie Poppins en haar mannelijke compagnons van Cocaine Piss met ‘The Dancer’ een nieuw staaltje vunzigheid klaarliggen. Voor deze langspeler strikten de Luikenaars niemand minder dan Steve Albini als knoppenman. Benieuwd hoe/of hij zijn stempel op de onversneden teringherrie kon drukken?
Op ‘The dancer’ blijft Cocaine Piss zoals gewoonlijk onder de anderhalve minuut-grens. Daardoor behouden ze een constante dynamiek doorheen het album. De woeste punkriffs – nu eens sober en strak gehouden, dan weer een loshangend zootje ongeregeld – lossen mekaar af aan een verschroeiend tempo. Net zoals de band live doorheen concerten raast, flitst Cocaine Piss al even snijdend en gezwind doorheen zijn tweede studioalbum.
Met kreten waaruit een groot wanhoopsgehalte blijkt, kweelt Aurélie het geheel zorgvuldig aan mekaar. Waar er live echter niet meer dan een occasionele “fuck you” valt te onderscheiden tussen al dat gekrijs, duiken er op dit album af en toe elementen op die lijken op volzinnen. Zo lijkt ‘Sport things’ een klaagzang tegen sport en alles wat met een gezonde levensstijl te maken heeft. Tijdens ‘Hapiness’ wordt dan weer de wondere deugd van zelfbevrediging bezongen. “Masturbation is the best//I just cannot take a rest” – kan tellen qua meezinger. Heerlijk nihilistische boodschappen dus, al betekent ‘nihilistisch’ niet noodzakelijk dat er geen diepere betekenis kan schuilen achter Aurélie’s woordenstroom. ‘Sex weirdos’ zou zo maar eens keihard een aanklacht kunnen zijn tegen de overgeseksualiseerde maatschappij van vandaag. Diepere betekenis of je reinste onzin; de muziek van Cocaine Piss zou alleszins niet hetzelfde zijn zonder Aurélie’s hoogst onelegante stemgeluid.
Enkel het begin van slotsong ‘Nostalgia’ wijkt wat af van al het voorgaande. We horen naast de gebruikelijke noise ook wat rock ’n roll aan de oppervlakte komen, met aan het begin zelfs louter een aantal serene akkoorden op de akoestische gitaar en wat hi-hat-getik. Het contrast met het onstuimige, chaotische kabaal aan het einde van het nummer (en bij uitbreiding de rest van het album) kan niet groter zijn.
Het hectische tempo en de constante sound maken het moeilijk de korte songs van elkaar te onderscheiden, met als gevolg dat ‘The dancer’ klinkt als een 20 minuten durend geheel van beukende drums, smerige baslijnen en vlijmscherpe gitaarriffs- en solo’s – kortweg lawaai. Steve Albini lijkt zo de magie van Cocaine Piss’ krankzinnige crust punk, die ons live altijd aan het vechten doet slaan, overeind te houden in de studio. Eigenlijk zou je Cocaine Piss een beetje The Ramones van de Luikse underground kunnen noemen, maar dan gortiger, rauwer en vettiger.
Album verdeeld door Hypertension Records.
Cocaine Piss valt dit najaar nog meermaals in België te bezichtigen: in het kader van Autumn Falls in Dendermonde (11.11, info en tickets), in Het Bos in Antwerpen (18.11, info en tickets) en in de VK in Brussel (02.12, info en tickets).
