Het Luikse Cocaine Piss viel enkele jaren terug de Belgische muziekscene binnen. De muziek op kort maar krachtige debuut ‘The pool’ was compromisloos, bondig en zonder franjes; de erover geschreeuwde teksten van Aurélie Poppins waren prettig gestoord, soms gewoonweg absurd, soms maatschappijkritisch met een kwinkslag. Het recent uitgebrachte ‘Passionate and tragic’ is de tweede iets langere worp van de band, na ‘The dancer’ uit 2016.
We moesten meermaals denken aan Nirvana’s ‘In utero’ tijdens dit album, al dan niet mede dankzij de hulp van Steve Albini. De eerste distorted gitaaraanslagen van opener ‘Sociopathic friend’ lijken zo al uit ‘Tourette’s’ geplukt. Een veelbelovende referentie werkt evenwel niet noodzakelijk zaligmakend. ‘Fake tears’ heeft wat weg van ‘Radio friendly unit shifter’, maar mist een houvast zoals Cobain ons die wel gaf met dat ietwat morbide meekweelbare refrein. Gelijkaardige euvels blijven nooit veraf. Zo kan het gros van de nummers niet doen waar Cocaine Piss live moeiteloos in slaagt: een indruk op ons nalaten, welke die ook moge zijn. ‘Role model’ bijvoorbeeld kan op een podium misschien wel iets losweken, op plaat is het noch meeslepend, noch bitsig.
‘Body euphoria’ geeft wel het goede voorbeeld. Het maakt zich eerst een slowmotion riff eigen vanuit het Black Sabbath-universum en racet er daarop tegen het einde onhoudbaar vandoor. ‘My cake’ is driedelig in amper 44 seconden: eerst catchy, dan precies gitaarwerk en tot slot mondt het uit in bijna psychotisch aandoend geschreeuw: “Don’t touch my fucking cake”, we hoeven u niet te vertellen waarnaar Poppins hiermee verwijst. ‘Pretty pissed’ past ook in het rijtje voltreffers, het combineert feilloos vakmanschap met hysterie en een simpelweg goede song.
Na verschillende luisterbeurten blijkt ‘Passionate and Tragic’ echter vooral onderhoudend. Een adjectief waar een brave rockband wel mee zou wegkomen, het Waalse collectief schrikt er ons ietwat mee af. Punk en routine vallen nu eenmaal niet met elkaar te rijmen zonder verveling binnen te laten sluipen. We zijn de plaat daarom vooral dankbaar dat ze ons deed teruggrijpen naar Nirvana’s kroonjuweel ‘In utero’. Die bleek trouwens nog steeds beter dan ‘Nevermind’ en daar kan Studio Brussel’s album 500 niks aan veranderen.
Cocaine Piss speelt de komende weken in Antwerpen (17/04, Trix), Gent (18/04, De Centrale), Hasselt (21/04, Muziekodroom) en Harelbeke (18/05, Jeugdhuis De Salamander). Deze zomer staan ze ook op Pukkelpop.
