Het is een herkenbaar patroon in soundcloudproducer-land: (herboren) genres en muziekstromingen beginnen er klein met enkele artiesten die nét de triple digits qua aanhangers halen. Eenmaal een internetradio-hit, dj-settopper of een eventuele samenwerking met een iets grotere naam die plays over de 100k doen gaan, zijn de undergroundlabels hongerig om ep’s uit te brengen en beginnen boekingen zich op te stapelen. Van kleine niche-clubs gaat het naar festivals en uiteindelijk is daar de vraag om een langspeler uit te brengen. In dit patroon past Murlo’s debuutalbum, al brengt hij deze uit op zijn eigen, nieuw opgerichte Coil Records uit. ‘Dolos’ is uitgewerkt als “The story of a man who escapes the city in search of solace”, waarbij de muziek een soundtrack vormt bij een zelfgeschreven en -getekende graphic novel. Het eindresultaat is een weelderig uitgedachte plaat die bij momenten de sterkste kanten van de Brit toont maar vaak moeilijk buiten dat begeleidende kader van het verhaal valt te denken.

Het was de wedergeboorte van grime rond 2013 die Murlo – echte naam Chris Pell – op de kaart zette. Met zijn unieke, ultramelodische keyboardloops die knipoogden naar de sino-grime van Wiley veroverde hij een plaatsje in het hart van DJ’s als veteraan Slimzee en MC’s zoals Novelist en Skepta. Ep’s op onder meer Mixpak, shows op Rinse FM, Radar Radio en NTSx en een ‘Work’-remix met 2,5 miljoen plays leidden Murlo naar een groter publiek en grotere zalen (Sónar Festival, ICA). Het gaf Pell de kans ook zijn teken- en animatietalent te benutten voor cover art en videoclips voor zijn ‘Into mist’-ep uit 2015, wat hem de extra titel van visual artist opleverde. Die combinatie van talenten kwam helemaal tot zijn recht in de AV-shows die de Brit sinds 2017 opvoerde en die uiteindelijk culmineerden in het project ‘Dolos’.

Grafisch gezien past het album helemaal in de lijn van vorig werk. Het leent zijn modern dystopische setting van het artwork van de ‘Club coil’-ep uit 2017. De bucolische, Grieks-Romeinse details kwamen dan weer reeds aan bod in de video’s van de ‘Into mist’-ep uit 2015. Muzikaal leunt Murlo dichter aan bij moderner werk zoals dat van zijn bassline-alterego DJ Sharda en de meer uitgesponnen, gevoelige producties van generatiegenoot Mr. Mitch; uit zijn grime-achtergrond blijven slechts de wederom ultramelodische loops over. De fijne leadsingle ‘Evaporate’, die in de bijhorende clip de jachtige achtergrond vormt van de “escape from the city”, bevindt zich alvast in het DJ Sharda-kamp met stevige percussie en baslijnen die de geflipte melodie proberen te volgen. Hetzelfde tempo wordt aangehouden in uitschieter ‘Fauna’ en ‘End of the road’, beide erg sterk in hun drijvende clubritmes. ‘Ascensio’ beschikt over de haast van bovenstaande nummers, maar haalt die uit heerlijke hoornpartijen, die helaas te weinig terugkomen op het album. Trager lukt het Pell eveneens. Het dancehall-ritme in ‘Romance’ vormt de ideale begeleiding van de gevoelige doch ijzige arpeggio’s. De loomheid van het warme ‘Watching the sun through eyelids’ is op zijn beurt een fijn en nodig rustpunt in het album.

Zo’n rustpunten zouden er overigens meer mogen zijn op ‘Dolos’. In de overvloedig gevulde nummers vechten verschillende lagen van drukke samples, in canon zingende koren en eerder vermelde geflipte melodieën en arpeggio’s het voortdurend met elkaar uit, wat een druk gevoel geeft aan het album. Bovendien maakt het veel nummers (‘Breeze’, ‘Goodbyes’, ‘Furies call’, ‘Herne’s hollow’…) weinig memorabel waardoor ze moeilijk te onderscheiden zijn van elkaar. Toegegeven, wie het album als soundtrack van de graphic novel beluistert, zal zich niet storen aan de gelijkaardige nummers die het geheel versterken. Het volledig instrumentale debuut vervult in audio-visueel aspect dus wel met verve zijn rol, maar slechts in een handvol nummers laat Murlo echt zijn sporen na.

Jammer eigenlijk dat, hoewel deze langspeler sterk in zijn concept staat en geen collectie van singles is geworden, toch echter ook weer niet volledig buiten zijn context kan beluisterd worden. Anderzijds, hoeveel van zulke albums bestaan er echt?