Een algemeen gebrek aan stevige rockmuziek en een onverzadigbaar verlangen om live te spelen: die factoren dreven Cloud Nothings-frontman Dylan Baldi ertoe om ‘Last building burning’ te schrijven. Het is de vijfde langspeler van de band uit Cleveland, die met z’n lo-fi (punk-)rock al sinds 2009 menig moshpit wist te ontketenen. Het album verschijnt slechts anderhalf jaar na voorganger ‘Life without sound’, waarin een zachtere, meer melodieuze kant van het viertal belicht werd. Ondanks dat dit zeker geen misse plaat was, zijn we toch erg blij dat er op ‘Last building burning’ weer naar hartenlust geschreeuwd en geragd mag worden.

Met de spannende eerste single ‘The echo of the world’ kreeg de band ons alvast warm. De typische strofe/refrein-structuur maakt hier plaats voor een meer avontuurlijke song-ontwikkeling, die in combinatie met de rauwe productie van Randall Dunn (Sunn O))), Boris) het nummer naar een hoger niveau tilt. Verder zijn ‘Offer an end’ en ‘So right so clean’ zeker het vermelden waard. ‘Offer an end’ is postpunk in een Cloud Nothings-jasje, terwijl ‘So right so clean’ opvalt door het relatief lage aantal beats per minuut, en daardoor voor een welkom contrast zorgt op deze uptempo rockplaat.

Verder is ‘Last building burning’ vooral een verderzetting van het Cloud Nothings-geluid waar we reeds vertrouwd mee waren. Slechte songs zijn er op deze plaat niet te vinden en zowat elk nummer bevat wel een aanstekelijke riff of zanglijn, wat soms zelfs een beetje veel van het goede is. De onstuimige opener ‘On an edge’ grijpt nog naar de keel, maar in ‘Leave him now’ en ‘In shame’ werkt het trucje van ‘dezelfde tekst vier keer herhalen in het refrein’ minder goed, voornamelijk omdat deze tracks uitwerking en diepgang missen.

Meermaals wekt Baldi ook de indruk dat hij en zijn kompanen het succes van ‘Attack on memory’ of ‘Here and now’ simpelweg willen overdoen. Hoewel best een goed nummer, klinkt afsluiter ‘Another way of life’ als een inferieur broertje van ‘I’m not part of me’. Het tien minuten-durende ‘Dissolution’ is dan weer een duidelijke referentie aan klassieke tracks als ‘Wasted days’ of ‘Pattern walks’, echter iets minder doeltreffend in uitvoering. Toch kunnen we best wel sympathie opbrengen voor de durf om een drone-stuk in het midden van dit epische nummer te duwen.

Cloud Nothings heeft al betere platen afgeleverd dan dit, maar ‘Last building burning’ is sowieso de meest intense. Dylan Baldi is op dat vlak zeker in zijn opzet geslaagd. In amper 35 minuten tast het viertal de limieten van dynamiek af en krijgen ze het voor elkaar de live-energie ook vast te leggen op tape. Al zijn sommige nummers misschien wat onderontwikkeld of gewoonweg simplistisch, deze dragen eveneens bij aan de no-nonsense attitude van het album. Als de vorige plaat ‘Life without sound’ aanvoelde als een bitchslap, dan is ‘Last building burning’ de pijnlijke muilpeer die na enkele dagen nog steeds zeer doet.

Cloud Nothings komt hun nieuwe plaat op 3 februari voorstellen in de Botanique.