Wie in 2014 tegen Alex Crossan had gezegd dat hij x-aantal jaar later een Grammy op zijn naam zou hebben en festivalweides zou doen laten vollopen, knijpt vast even in zijn wang. Mura Masa had met een cross-over van alternatieve r&b, nu-disco en wonky vanuit zijn slaapkamer op de Kanaaleilanden een nieuw soort stijl gevonden dat zinspeelde op trage, lompe beats waar je evenwel op kon dansen. Dat etaleerde hij knap op zijn debuutalbum. Desalniettemin slaat de twentysomething op de opvolger een compleet nieuwe, onnodige en weinig inspirerende weg in op ‘Raw Youth Collage’ (kort R.Y.C.).

Het is cliché, revivalism en toch kan er met het oprakelen van oude ideeën iets moois ontstaan. Er zijn immers onderwerpen zat waar je als jonge twintiger, woonzaam in het harde en deprimerende Londen, over kunt schrijven. We merken bovendien nu al een exponentiële groei aan beloftevolle nieuwe bands die de laatste jaren zijn ontsproten van over het Kanaal met als voornaamste inspiratiebronnen de Brexit en verschillende andere vormen van maatschappijkritiek die genres als post-punk, math rock, hardcore etc. terug oppikken. Het complete gevoel van hulpeloosheid en groeiende droefgeestige gedachten in ‘No hope generation’ of ‘vicarious living anthem’ die Crossan ervaart als gevolg van die steeds veranderende maatschappij is begrijpelijk en misschien wel terecht.

‘R.Y.C’ leest echter als een bijna doordeweeks coming-of-age-verhaal maar dan zonder enige vorm van diepgang, zowel qua teksten als productioneel. Nochtans verdiende hij met dat tweede vroeger zijn strepen. De frêle stem van Clairo of de brutale kopstoten die Ellie Rowsell durft uitdelen, vormen een complete mismatch met wat aan hen wordt gegeven om mee te werken; ze zijn beide bijna onherkenbaar in een rompslomp aan postpunkesk op een dancepop-beats. In ‘Today’ klopt dat plaatje wél volledig, waar een meanderende Tirzah zich een weg baant door een menigte die weinig om haar lijkt te geven.

Crossan heeft als slaapkamerproducer de laatste vijf jaar zijn wereld compleet zien open bloeien door middel van het binnen rijven van wereldwijd succes, hierin opgroeien is uiteraard geen evidentie. Zowel hijzelf als Slowthai delen dat sentiment op ‘deal wiv it’, een boodschap aan mensen en vooral naasten die er moeten leren leven dat het tweetal niet langer de personen zijn die ze vroeger ooit waren. Net zoals ‘Doorman’ dat op de rappers debuutplaat staat, mag de samenwerking zich ook op Crossans tweede tot een van de weinige hoogtepunten rekenen.

De gevoelens van uitzichtloosheid, hulpeloosheid, druk om te presteren en misschien ook wel eenzaamheid wortelen diep in ‘R.Y.C.’ maar écht persoonlijk wordt het op zijn tweede nooit. Uiteindelijk eisen die zaken hun tol, wat leidt tot een samenraapsel van goedbedoelde ideeën dat zowel op productioneel als tekstueel vlak weinig om handen heeft.

Mura Masa speelt op vrijdag 28 februari in de Ancienne Belgique (tickets & info).