Enkele singles, een virale online video, een ep en nu haar debuut: de jonge Claire Cottrill – de vrouw die achter Clairo schuilgaat – heeft al wat kilometers op de teller. Met ‘Immunity’ is Clairo klaar om de wereld in haar wereld toe te laten.
Het was dankzij de video voor ‘Pretty girl’ dat Clairo voet aan wal wist de krijgen. Samen met ‘Flaming hot cheetos’ vormde ze haar lofi-DNA, waar op ‘Immunity’ niet veel meer van te horen is. ‘Softly’ en ‘White flag’ keren nog terug naar haar roots, maar voor de rest verkent de jonge Amerikaanse andere terreinen. Van r&b op ‘Sinking’ naar het meer synth-gedreven ‘Closer to you’, een hele waaier aan genres passeren de revue.
Het is deze catalogus aan genres die ‘Immunity’ niet meteen als een album doet aanvoelen. Elke track staat op zichzelf in plaats van een volledig verhaal te vertellen – wat een album wel doet, en ons meer in de richting van het label ‘mixtape’ doet neigen. Met een ander muzikaal formaat komt ook een andere luisterervaring. Elk nummer vraagt een andere focus en een ander oor, een gewaagde keuze van de artieste. Waar we gewoon zijn een coherent geheel voorgeschoteld te krijgen met een album, zijn het nu elf verschillende appetizers die ons smakenpalet op verscheidene manieren aanspreken.
‘Immunity’ is enerzijds het portret van een jonge vrouw op zoek naar haar eigen definitie van de wereld. Anderzijds is de plaat ook een zoektocht naar hoe ze deze identiteit moet delen met de wereld. Sinds haar (bescheiden) plek in de spotlight, is er druk gespeculeerd over de seksualiteit van de artieste. Ze had een nummer ‘Boy of my dreams’ gedoopt, maar daartegenover tweette ze queer te zijn, iets wat vele mensen tegen de borst stootte. Het is natuurlijk niet de taak van fans of luisteraars om een artiest op het matje te roepen over persoonlijke kwesties als iemands seksualiteit. Maar het queer-gedachtengoed is wel blijven plakken bij Clairo en is duidelijk terug te vinden op haar debuut. Ze legde uit dat ‘Sofia’ gaat over de Sofia’s in haar leven waar ze een crush op had: Sofia Coppola, Sofia Vergara, etc. “If only to say, you’re mine/Sofia, know that you and I/Shouldn’t feel like a crime“, zingt ze al zoekend naar wie ze is, naar haar plek op deze aardbol.
Het lijkt nu misschien dat Clairo een album maakte uitsluitend over zij die haar teen angst uitpluist. Dat is grotendeels het geval, maar het is evengoed een enorm pienter album. Het gebruik van geluid en instrumenten voelt als een frisse wind aan in het singersongwriter-genre. Haar gebruik van autotune op ‘Closer to you’ als representatie van de muur tussen Clottrill en haar partner is daar een voorbeeld van. Ook lyrisch kan de jonge Amerikaanse zich van haar soortgenoten onderscheiden. “Pour your glass of wine/Mitchell told me I should be just fine (Yeah)/Cases under the bed/Spill it open, let it rush to my head” klinkt het in ‘Bags’, waar ze met ‘Mitchell’ naar Joni Mitchell verwijst en ook naar Mitchells nummer ‘A case of you’. Clairo kent haar muzikale geschiedenis, heeft haar grote helden en weet er slim mee om te springen om zo haar eigen muziek van interessante subtekst te voorzien.
Amper 21 schetst Clairo op haar debuut een wonderlijk eerlijke wereld. Hier en daar zijn de randjes nog iets te scherp en zou wat meer finetuning op z’n plaats zijn. Dat zijn echter zorgen voor de toekomst – eentje waar wij alvast reikhalzend naar uitkijken.
Clairo speelt vrijdag 13 december in de Botanique (info & tickets).
