Toen Héloïse Letissier enkele weken terug met de toen nog onuitgebrachte single ‘People, I’ve been sad‘ op de proppen kwam tijdens een feature voor muziekplatform COLORS, wekte dat net voldoende animo om onder de radar te blijven van media en evenwel een zaadje te planten voor een splijtende ep die uit het niets leek te komen en nogmaals de virtuositeit van deze artieste bevestigt.

De Française gebruikt het Parijse operahuis Palais Garnier niet alleen als decor  maar ook als metafoor voor de manier waarop ze met pijn en verlies om gaat; door het van zich af te dansen. Doorheen de ep lijkt Letissier te alluderen op een stukgelopen relatie. De faun die ze het eerst ontmoet – tijdens het openingsnummer op het dak van het operahuis in de kortfilm die met de ep werd uitgebracht – kan dan weer gezien als een verpersoonlijking van de last die ze met zich meedraagt. Hij lijkt haar ervan te weerhouden om zaken van zich af te zetten en het een plaats te geven. Bovendien zou je zelfs kunnen zeggen dat ze dat lijden enkel op zichzelf lijkt te verwerken. De faun, een mythisch wezen, is énkel voor haar zichtbaar.

Het dansen is stilaan een handelsmerk geworden in videoclips van Letissier dat steeds lijkt veranderen en evolueren. Denk bijvoorbeeld aan de manier waarop ‘5 dollars‘ in beeld werd gebracht. Het lijkt hier meer dan ooit een centrale rol in te nemen dat voor een extra laag zorgt naast de teksten, instrumentatie en de clip zélf. Voor de bijna catharsische manier van dansen vindt ze in haar Ziggy Stardust-achtige outfits overigens in Caroline Polachek de perfecte danspartner. Diens laatste plaat ‘Pang‘ behandelde op een gelijkaardige manier hoe je emoties positief en veerkrachtig kunt omzetten. De synergie tussen beiden op het titelnummer als in de kortfilm zélf werkt niet alleen bijzonder aanstekelijk met choreografie die doet denken uit passages van ‘Thriller’. Evenwel is de manier waarop de verschillende talen die in het nummer worden verwerkt bijna natuurlijk, indrukwekkend.

Naast meeslepende nummers die geïnternaliseerde emoties als een geiser lijken uit te spuwen, combineert Letissier de esthetiek van ‘Chris om naast sadgirl-anthem ‘people, I’ve been sad’ en het ontstellende ‘La vita nuova’ een derde iets conventioneler popnummer in de ep te steken. Ondanks de variatie en constante tempowisselingen doorheen de ep, lijken de diverse invloeden en genres met elkaar mengen kinderspel voor de Française.

Na ‘Chris’ verrast Letissier – na een bijna geruisloze pr-campagne – opnieuw met dit knappe vijfluik. Steeds zoekend naar de eindes van het popspectrum; eens droefgeestig dan weer wellustig in duet met Polachek, vindt Letissier meer dan ooit troost in dans.