Christine and the Queens mag je voortaan ook gewoon Chris noemen. Gespierder en met een kortere coupe deelt de Franse Héloïse Letissier haar frustraties, verlangens en seksualiteit op haar tweede langspeler ‘Chris’. Een opvolger voor een succesvol debuut is altijd een zware opdracht. Zeker als de Engelstalige versie van ‘Chaleur humaine’ (2014) het meest succesvolle debuut van het jaar in het Verenigd Koninkrijk was. Voor Christine lijkt het in ieder geval kinderspel.
‘Chris’ is al even uitgedokterd als Christines live choreografieën en wordt gedomineerd door 80’s post-disco vibes. De eighties zijn dan ook een periode waar Héloïse veel inspiratie uit put want de muziekscene werd toen overspoeld door queer queens en extravagante popsterren. Met een genderfluïditeit en ambigue identiteit zoals Bowie of Madonna meet ze zich met de groten der popwereld. Haar panseksualiteit en bijgevolg de verwarring van buitenstaanders zet ze duidelijk in de kijker: “Some of us just had to fight for even being looked at right”. Hoe een verlegen theaterstudent zich ontpopt tot een vrouwelijke macho, uitstekende songschrijver en podiumbeest. Of kortom, een popster.
We hebben de vrijheid en luxe om het album in het Engels of Frans te beluisteren. De voorbije maanden kregen we al vier uitstekende singles te horen, te beginnen met ‘Girlfriend’, een funky zomerhit à la ‘Get lucky’ waar je niets slecht over kan zeggen. Het pientere ‘Doesn’t matter’ is ondanks de droge drumbeats en non-stop lyrics een beheerst en opbouwend nummer. Niets klinkt overbodig. De leadzang sprint moeiteloos over de backing vocals die tevens gezongen worden door Christine. ‘The walker’ is terughoudend en legt de nadruk op de zang en lyrics, maar is daardoor niet minder dansbaar. In ‘5 dollars’ zingt Christine misschien wel de mooiste melodie van de plaat: speels en een tikkeltje melancholisch.
Na opener ‘Comme si’ (merk de THX-intro op) en de vier singles weet ze het hoge niveau te behouden met ‘Goya Soda’ dat meer dan een woordspelletje is. Het recept blijkt duidelijk: een simpele computerbeat, vettige bas, synths en zangharmonieën hijsen je van je stoel en laten je je Michael of Janet Jackson wanen op de dansvloer (of simpelweg in je slaapkamer). ‘What’s her face’ en ‘feel so good’ missen wat variatie, maar doen zeker niet onder. ‘Damn, what must a woman do’ is dan weer een topnummer. Christine brengt haar beste vocals bovenop synthloops en stoere beats. “An aggressively brutal track about horniness”, verklaart Christine. Pure geilheid inderdaad.
Chris(tine) klinkt dominanter en agressiever dan op haar debuut. Akoestische drums hebben plaatsgemaakt voor drumcomputers en subtiliteiten als het vallende glas in ‘Feel so good’ bewijzen dat. Agressiever betekent echter niet overladen; songs als ‘The walker’ zijn net minimalistisch en evenwichtig in de instrumentatie die vooral uit synths bestaat. Dat Christine mee aan de producertafel zat, is des te indrukwekkender. Deze plaat is pure seks waar we absoluut meer dan “five dollars” voor zouden betalen.
Christine And The Queens speelt 12 oktober in Vorst Nationaal (info & tickets).
