Chris Morphitis pakt uit met de intrigerende instrumentale debuut-cd ‘Where To Go’ die volgens geruchten in een schuur zou zijn opgenomen. De componist zullen sommigen waarschijnlijk reeds kennen als gitarist en producer, maar ook van vroeger werk met de Owiny Sigoma Band uit Kenya. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er wat Afrikaanse invloeden te horen zijn op deze nieuweling. Chris Morphitis nodigde bij de opnames van ‘Where To Go’ ook een aantal gastmuzikanten uit: de Marokkaanse violist Hassan Erraji en de Britse cellist Ian Burdge. Dit resulteert in een recept met gevarieerde ingrediënten dat inderdaad elke richting uit kan.
‘Where To Go’ meandert langzaam langs verschillende muziekgenres en geeft je de kans om elke ontwikkeling rustig in je op te nemen. De nummers beginnen grotendeels met een herhaalde gitaarriff, tot er langzaam maar zeker kleine variaties volgen. De gitaar flanst er een noot bij in de hogere registers en plots stelt de viool zich voor door een paar krakende noten te spelen die ons absoluut doen denken aan zigeunermuziek. ‘Embrace’ is een mooi voorbeeld van deze folkloristische sfeer. Andere nummers zoals ‘Peel Feel’ of ‘Claustro’ wekken dan weer een jazzy sfeer op, maar daar houdt het niet bij op. We krijgen zuiderse ritmesecties op ons afgevuurd in combinatie met de gitaar die eigenlijk eerder fungeert als basso continuo, hoewel ze een pak minder bas te bieden heeft dan de cello. De cello laat ons daarentegen regelmatig genieten van aanstekelijke jazz-solo’s.
Het mooie aan een instrumentale cd is dat je fantasie alle vrijheid krijgt. Je hoort een nummer, je interpreteert de sfeer en uiteindelijk fantaseer je er een heel verhaal rond. Toen we ‘Where To Go’ hoorden, moesten we eigenlijk meteen denken aan de sfeer die in films van onder andere Tony Scott en Michael Mann heerst.
In het algemeen kunnen we zeggen dat het geheel erg goed gemixt is. We hebben nooit het gevoel gehad dat de muzieksporen als het ware op elkaar liggen, integendeel. De cd heeft een volle klank die elk instrument in de kijker plaatst. Het enige dat na een tijdje begint op te vallen is de opbouw van de songs: het begin is steeds vrij langzaam terwijl het einde vaak heel abrupt is. Dit creëert een onafgewerkt gevoel waar de constant groeiende crescendo plots instort en een vorm van ontgoocheling achterlaat omdat het de indruk geeft dat het verhaal niet helemaal afgerond is.
Chris Morphitis is er duidelijk in geslaagd om een instrumentale cd uit te brengen waar variatie en sfeer de belangrijkste troeven zijn. ‘Where To Go’ heeft een mooie en volle sound die we zeker konden smaken, hoezel de nummers vrij kort zijn en vaak abrupt eindigen.
Webpagina Chris Morphitis bij Village Green
Verdeeld door Konkurrent
