Twee jaar geleden openbaarde Chat Pile zich aan de wereld met ‘God’s country’, een plaat over de verbrokkeling van de maatschappij in en rond hun thuis in Oklahoma. Met een eigenzinnige mix van (sludge, industrial, drone) metal en noise rock schetst de band een niet zo fraai beeld van hun omgeving. Chat Pile, vernoemd naar het toxisch afval van het mijnen naar lood en zink, ontdekte ondertussen dat deze weg van en naar verdoemenis niet stopt bij de staatsgrenzen. Op ‘Cool world’ richten ze hun blik op de wijdere, maar helaas even brutale, wereld.

Spoiler alert. Professionele presentaties eindigen vaak met zogenaamde takeaways, de samenvatting van de belangrijkste punten. Dit zijn de takeaways die Chat Pile ons achterlaat op ‘Cool world’: 

• “Outside there’s no mercy”
• “Remember, everyone bleeds. Everyone bleeds”
• “From the time you were born it was over”
• “Earth keeps the most vile things displayed”

Wie op zoek is naar signalen van hoop en verlichting, hoeft zich bij deze niet meer af te vragen of deze plaat naar links of rechts geswiped moet worden. ‘Cool world’ gaat over oorlog en geweld. Hoe we allemaal persoonlijk geconfronteerd worden met één of andere vorm van agressie in ons leven. Zowel geografisch als thematisch wordt de blik verruimd. Ook auditief is er een evolutie merkbaar. Licht verteerbaar is tot op heden nog steeds geen adequaat trefwoord. Toch valt op dat er ‘Cool world’ sprake is van meer nuance in het klankenpalet. Een optimist zou zelfs durven beweren dat er enige vorm van ademruimte binnen sijpelt. 

“Geweld en pijn zijn inherent verbonden aan het leven maar zouden het niet moeten zijn”, dixit bassit Austin Tackett, Stin voor de vrienden. Een mooie gedachte. Chat Pile teert echter op een soort omgekeerde psychologie waarbij een grimmig relaas van de werkelijkheid ons noopt tot een geweldloos alternatief. ‘Shame’ handelt over (godsdienst)oorlogen en kinderslachtoffers. Veel duidelijker kan een relaas over de duistere kant van ons bestaan niet zijn. De verontwaardiging hierover is voelbaar in de manier waarop de muziek en het stemgebruik mee evolueert naarmate het nummer vordert. ‘Shame’ bezit een dualiteit die verontwaardiging en strijdlust met elkaar verbindt. 

Mochten we ‘Cool world’ moeten samenvatten in één woord, dan lijkt ‘massief’ een grote kanshebber. De bass en drumpartijen zijn regelmatig granieten bouwstenen die wellicht door Obelix zelf zijn aangevoerd. Je moet immers in een toverpot zijn gevallen om dergelijke oerkracht naar buiten te brengen. We vermoeden trouwens dat het gat in de begroting moeiteloos gedicht kan worden met de intro van ‘Funny man’. Het lachen is ons bijgevolg al even vergaan. Al is de vraag of er ooit sprake was van naar boven krullende lippen. Chat Pile doet immers niet aan subtiel doen. ‘Cool world’ klinkt woest en ongenadig. Op de momenten waarop het gas kortstondig van de pedaal gaat, is de woede nog steeds merkbaar aanwezig. ‘Camcorder’ klinkt log en duister terwijl de wereld, en daarmee ook elk individu, ondergaat een onomkeerbaar proces van ontbinding en verrotting: “I can feel it, but I can feel it all”. 

‘Masc’, een flirt tussen Idles, Deftones en Protomartyr, is het meest pure, emotionele nummer op het album. Het nummer handelt over de intimiteit tussen individuen en de gruwel van  overheersende mannelijkheid die hiermee gepaard kan gaan. De eerder atmosferische sound resulteert opnieuw in een nummer met een uiterst benauwd effect. Tegen een muzikale achtergrond van kwelling zorgt Heyers stemgebruik en teksten meer dan eens voor een morbide sfeer. Het manische ‘Tape’, over de weerzinwekkende zaken die mensen doen en tevens op band zetten, slingert tussen furie, walging en waanzin. Muzikaal ontwaren we echter schoonheid in de wijze waarop het nummer deze horror-rollercoaster van emoties weet te volgen. ‘Milk of human kindness’ bezit een soortgelijke bezetenheid. Zouden de heren ooit naar Kapitan Korsakov geluisterd hebben? 

Chat Pile slaagt erin om het blazoen van het soms verfoeide nu-metal genre eigenhandig op te poetsen. Tackett is een grote Korn-adept. Hij gaf in interviews te kennen dat hij blij is dat ze er op een authentieke, niet ironische manier in geslaagd zijn om nu-metal elementen in hun muziek te verwerken. In ‘Frownland’ is het de baslijn die de eerste knipoog naar de typische invloeden van het genre bevat. Wie echter alleen al door deze verwijzing dreigt af te haken, stimuleren we om verder te kijken dan zijn / haar/ hun neus lang is. Wat je te horen krijgt is een hedendaagse adaptatie die ver weg blijft van de soms puberale en populistische nu-metal benadering van weleer. Meer Deftones en Korn dan pakweg Sevendust of Limp Bizkit. 

De vocals van Randy Heyer (pseudoniem: Raygun Busch) zijn verstikkend en rauw. De emotie die het nummer aan de oppervlakte brengt, is pakkend. Volgens de band is het puur toeval dat ‘Cool World’ dag op dag 30 jaar na het debuut van Korn verschijnt. Al is de connectie wat ons betreft mooi meegenomen. 

‘No way out’, het krankzinnig slotakkoord van ‘Cool world’, omvat alles wat al herhaaldelijk en in menige vorm verteld was: “No escape, no way out. Feed them lies. Feed them lies”. De wanhoop die als bloed door alle opengereten aders van de plaat spuit en daarmee alle leven sneller dan we lief hebben uit de wereld verdrijft, doet niets af van de affectie die we voor deze plaat voelen. Chat Pile is een band waar we al langer op zaten te wachten. In de  doodsrochel die ‘Cool world’ is, reanimeren ze niet alleen een metalgenre. Ze versmelten het tot gitzwart goud met een zeer grimmig randje. 

Chat Pile stelt ‘Cool world’ voor in Trix op 27 april (tickets & info).