We hadden al Grimes en The Weeknd, begin dit jaar schoot er een volgende nieuwe buzzband omhoog uit de Canadese bodem, namelijk Chains of Love. Door NME werd het groepje op nummer drie gezet in de lijst van buzzieste bands op het showcasefestival SXSW begin 2012, en dat wil wel wat zeggen aangezien daar elk jaar weer de hipste van de hipste groepen staan.
Na de buzz moet de bevestiging volgen. In dit geval met een album, dat de titel ‘Strange Grey Days’ heeft meegekregen. De groep gesticht door gitarist Felix Fung en zangeres Nathalia Pizzaro haalt haar mosterd bij sixtiespop met een scheut soul (denk aan The Ronettes) en Phil Spectors wall of sound. Dat wordt aangevuld met garage rock gitaarlijntjes en een productie die allesbehalve helder is.
‘He’s Leaving With Me’ bevestigt meteen al het goede dat we over de groep hoorden. We worden recht naar de jaren zestig geteleporteerd door een ijzersterk, aanstekelijk refrein en een Be My Baby-percussie (blijft een succesformule). Als luisteraar word je overrompeld achtergelaten door de befaamde wall of sound. Ook volgende nummers laten het talent van de groep uit Vancouver horen. Stuk voor stuk zijn het op het eerste gehoor zoete popdeuntjes, maar al gauw blijkt dat de grauwe productie en gitaarlijntjes een extra dimensie geven aan de nummers.
Vreemde, experimentele eend in de bijt is ‘Strange Grey Days’. Andere songs op de plaat zijn gedreven door strakke percussie, dit nummer wordt geleid door een lome baslijn en piano. De sfeer is niet grey, maar eerder pikzwart, spooky als een verlaten oorlogsgebied bij het vallen van de nacht. We dachten bijna dat de Canadezen enkel catchy liedjes konden schrijven, maar met het titelnummer bewijzen ze dat ze van ook van andere markten thuis zijn.
We kijken al uit naar volgend werk van Chains of Love. Het talent bezit de groep zonder twijfel. Alle nummers op deze plaat steken goed in mekaar en wanneer afgeweken wordt van de vaste formule, blijft Chains of Love meer dan recht.
Album verdeeld door Suburban