De Gentse band rond multi-instrumentalist Frederik Daelemans weet duidelijk hoe je de spanning naar een debuutalbum moet opbouwen. De voorbije twee jaar bracht de band sporadisch een nieuw nummer uit. Toch is het idee om een (debuut)album uit te brengen iets geweest dat gaandeweg pas is gegroeid. Tegelijkertijd zorgden de bijzonder fraaie singles ervoor dat de verwachtingen voor ‘Opal’ wel erg hoog gespannen waren.

Het titelnummer zet meteen de toon van het album. De weemoedig kronkelende stem van Daelemans schippert tussen fluisteren en bedwelmen. De lang uitgesponnen gitaarlijnen en de manier waarop de frontman zijn stem inzet doen wat denken aan King Krule. Toch blijft het voornamelijk bij inspiratie. Ieder nummer lijkt een ander steentje te zijn, deel uitmakend van een fraai schatkistje vol juwelen. Het concept achter de plaat is naar eigen zeggen gegroeid na de eerste singles die werden uitgebracht. Hierna werd elk nieuw nummer gekoppeld aan een andere edelsteen en wat die bij Daelemans teweeg bracht.

Ondanks dat de nummers zo verschillend zijn, blijkt de mystiek die rond allen heerst de mayonaise te zijn. Het album zit zo sterk in elkaar dat art rock, jazz en neopsychedelica moeiteloos in elkaar kunnen overvloeien. ‘Turquoise’ klinkt daarbij zo meanderend mooi met die heerlijk melancholieke pianotonen. Het nummer kabbelt, (over)stroomt en neemt je compleet in je op. Anderzijds heb je op de tracklist meer conventionele nummers zoals ‘Ruby’ of ‘Citrine’ die iets makkelijker te overzien zijn dan de nummers met jazz-invloeden. Nummers als ‘Sphalerite’ geven het album een extra edge.

Het is een kunst op zich om een album dat zoveel verschillende kleuren van al die edelstenen omvat tot een samenhangend iets te brengen. Het visuele aspect van elke single versterkt dit gevoel alleen maar. Bovendien is het sound design zo tot in de puntjes uitgewerkt dat je per luisterbeurt kleine details blijft ontdekken in de instrumentatie. Frontman Daelemans is daar grotendeels verantwoordelijk voor. Daarbij verzorgde hij naast vocals, cello, piano, gitaar etc. ook nog eens de technische kant van het album zoals engineering en mixing.

Hoewel de release(-show) normaal gezien afgelopen najaar had moeten gebeuren, kunnen we niet wachten om de band aan het werk te zien. De band lijkt bijna spelenderwijs door ritmesecties en genres te fietsen waar je alleen maar van kunt genieten. ‘Opal’ is een debuut dat de tijd nodig heeft om in je opgenomen te worden, maar waar je telkens dingen kunt in blijven (her)ontdekken. Op zo’n jonge leeftijd al zo’n eerste plaat afleveren, daar kun je alleen maar bewondering voor hebben.