Er zijn zo van die mensen waarbij je instant op je gemak bent. Tijdens gesprekken glippen uren ongemerkt voorbij. Onderwerpen waarvan je niet eens wist dat je ze kwijt moest, vullen ongedwongen de ruimte. Je binnenste omarmt de persoon steeds iets inniger bij elk punt van herkenning. Zelfbewustzijn maakt plaats voor een geduldige nieuwsgierigheid naar alles waar diegene voor staat. Als dat gevoel in muziekvorm zou gegoten worden, dan zouden de contouren van Chan Marchall onmiskenbaar tevoorschijn komen.

Luisteren naar Cat Power was in het verleden nooit een opgave, maar de toegankelijkheid van ‘Wanderer’ is er wel eentje van eenzaam hoog niveau. Marchall is tegelijkertijd zelfzekere muzikante en de artieste die worstelde met psychische problemen. Je zou haar kunnen verdenken van een Canadese nationaliteit op basis van het aantal keer dat ze zich verontschuldigt tijdens interviews. En tegelijk maakt ze dan dit album. We kennen de beruchte ‘moeilijke tweede’ plaat. Maar wat doet een muzikant die aan een tiende exemplaar toe is? Cat doet gewoon waar ze het allerbest in is. Ze keert terug naar de beginselen van haar werk en dat zonder zich ook maar een keer te verantwoorden.

Voor elke uitgesproken eigenschap, lijkt er ook een al dan niet subtielere tegenpool aanwezig te zijn. Net daarom is het zo gemakkelijk om je te laten inpakken. Twee uitersten neutraliseren elkaar en dat is een verademing in tijden van hyperpolariserende schreeuwen naar aandacht. Als je de tijd wil nemen om te luisteren, duurt het niet lang voor je je ergens in herkent. Bovendien zijn er een paar zaken die de kier naar haar wereld iets verder open blazen. De bijdrage van Lana Del Rey op ‘Woman’ en de bloedmooie cover van Rihanna’s ‘Stay’ zijn als een laatste aangereikte hand voor degenen die nog niet overtuigd waren. Zou haar zoontje gezorgd hebben voor nog meer inzicht? De flexibiliteit waarmee ‘Wanderer’ zich vormt en leent voor verschillende luisteromstandigheden doet vermoeden van wel.

‘Woman’ is een tegengif voor “the boys club of indie rock, the boys club of fucking society in general”. Er is de bedrukte sfeer van ‘Black’ en drijfveer ‘You get’. Cat Power blijft intiem. Tristesse kan je nog steeds delen als het nodig is. Dankzij de warmte van de gastvrijheid waarmee ze je rondleidt in haar wereld onderscheidt ‘Wanderer’ zich van al het oudere werk. Als je zacht genoeg aanklopt krijg je waarschijnlijk nog een kopje thee erbovenop.

Cat Power speelt 26 oktober in een uitverkochte Ancienne Belgique.