Mysterie is het grote codewoord bij alles wat met Cascadeur te maken heeft. Het knappe albumartwork staat vol bevreemdende tekeningen en foto’s. De Fransman Alexandre Longo is het gezicht achter Cascadeur. Naar verluidt verschijnt de man nooit in het openbaar zonder een ietwat idioot ogende motorhelm. Longo heeft duidelijk goed over zijn imago nagedacht, maar dat hoeft zeker niet de aandacht van de muziek af te leiden. ‘The Human Octopus’ is immers een al even mysterieuze plaat als het imago van Longo, vol nummers die baden in zachtheid en melancholie.

Je moet wel in een juiste state of mind zijn om het sfeervolle werk op dit album voldoende te kunnen appreciëren. Dit heeft namelijk potentieel om heerlijk chillout-materiaal te zijn, als een minder elektronische versie van pakweg Portishead. De piano eist van begin tot eind een hoofdrol op, net als de breekbare stem van Longo. Die draagt uitstekend bij tot het warme gevoel dat deze plaat weet te creëren. We houden trouwens altijd ons hart vast als Fransen in het Engels beginnen kwelen, maar op een iets te nadrukkelijke Franse tongval hier en daar na, is het goed gesteld met de talenknobbel van deze Longo.

‘The Human Octopus’ gaat nooit in overdrive: het tempo blijft laag en de opbouw minimalistisch. Longo heeft een klassieke opleiding genoten, en dat straalt ook van de muziek af. Het geeft deze plaat een feilloze structuur mee die we eerder ook al in het werk van Get Well Soon konden onderscheiden. Het geheel voelt erg filmisch aan: zo zou de knappe opener ‘Into The Wild’ perfect in de soundtrack van de gelijknamige film gepast hebben (al heeft Pearl Jam’s Eddie Vedder daar al fantastisch werk voor geleverd), en ook de rest van de cd kan je perfect op de achtergrond van ietwat poëtische of levensbeschouwelijke films plakken. ‘ByeBye’ begint dan weer net als een sprookje, kinderlijk aanvoelende melodie incluis.

Ook zonder allerlei filmreferenties weet ‘The Human Octopus’ te beklijven. ‘Walker’ is meeslepend dankzij het sterke piano-tussenstuk, en het ritme van ‘Glam’ maakt van dit nummer het enige dat een beetje in de buurt van opzwepend komt. Alleen naar het einde toe wordt de plaat wat minder: al die mystiek wordt in ondermeer ‘Memories’ en ‘Highway’ net iets teveel een herhalingsoefening, en het experiment met een koorversie van ‘Meaning’ als afsluiter vinden we niet helemaal geslaagd. Toch kan ‘The Human Octopus’ een heel knap debuut genoemd worden: eentje dat je kan raken, als je er maar op de juiste momenten naar luistert.