Caroline Polachek heeft hartzeer, en die pijn begon een eigen leven te leiden in de vorm van ‘Pang’. De Amerikaanse dartelt al een tijdje rond in de muziekwereld als frontvrouw van de band Chairlift, haar alter ego Ramona Lisa en samenwerkingen met popkleppers als Beyoncé en Charli XCX. Nu brengt ze haar eerste soloalbum uit waarop ze ongefilterd zichzelf is.

In het geval van Caroline Polachek betekent dat een samenspel van haar stem met synths. De stelling dat de stem een instrument op zich is, neemt Polachek ter harte. Op een haast mechanische wijze vervormt de zangeres haar stem zodat deze bijna letterlijk evolueert tot een extra instrument. Het gevolg is dat de grens tussen computer en mens nauwelijks nog zichtbaar is. Zelfs op de meest ingetogen nummers , zoals ‘The gate’ en ‘Go as a dream’, lopen stem en instrument parallel. Een andere artiest die  met vlag en wimpel slaagt in het opmaken van de balans mens-machine, is Charli XCX. Wat niet verbaast aangezien PC-Music powerhouse A.G. Cook aan de knoppen zat bij Charli’s laatste mixtapes en album. Ook op Pang wordt Cook vermeld als producer en dat is, in beperktere mate, te horen.

Hoe mechanisch, elektronisch en toekomst gedreven ‘Pang’ soms kan klinken, invloeden van het verleden zijn zeer duidelijk te horen. Het feeërieke ‘The gate’ en lange, melodisch uitgesponnen ‘Insomnia’ doen denken aan Enya. Ook ‘Go as a dream’ doet denken aan het ingetogenere werk van bands als The Alan Parsons Project. Omdat er heel wat bekend in de oren klinkt, is er tijdens het luisteren af en toe het gevaar meer bezig te zijn met te gissen naar waar we een nummer eerder hoorde in plaats van ons te laten meevoeren doorheen ‘Pang’. Hoewel er veel zaken een belletje uit het verleden doen rinkelen, voelt het album niet gedateerd noch “been there done that” aan. Er is nog steeds voldoende vernieuwing aanwezig waarmee Polachek zichzelf niet enkel in het heden, maar ook de toekomst plaatst.

Die futuristische blik komt geniaal tot uiting op bijvoorbeeld het larger than life klinkende ‘Ocean of tears’. Een track die kordaat klinkt, maar ons evengoed als een wiegenliedje probeert te sussen. Ook ‘So hot you’re hurting my feelings’ en ‘Hit me where it hurts’ zorgen voor dynamiek op ‘Pang’. Dat laatste nummer toont meteen wat Polachek op vocaal vlak in haar mars heeft. Dat ze de hoogte in kan schieten, is geen geheim. Maar wat er zich lager bevindt, is evenmin een probleem. Een eerder vermoeden dat het een debuut met uitsluitend slow burners was, is gelukkig eerder schijn. Polachek durft uithalen en dat doet ze meermaals.

Dat Polachek graag tegen de normen van muziek aanbeukt, is geen verrassing. We zagen het al bij Chairlift en zien het nu opnieuw. De Amerikaanse gaat ruimer, breder, grootser. Ze schept een microkosmos die ontstond met ‘Pang’ en die vast nog verder zal uitdijen.