Openend met het donker minimalistische chanson ‘Perdre la langue’ zet ‘La paroi de ton ventre’ je aanvankelijk wat op het verkeerde been. Eerder dan een zanger lijkt in spilfiguur Carl Roosens immers een soort performende literator te schuilen. Stijlsgewijs houdt hij het midden tussen een klassiek declamerende poëet en een hedendaagse slamdichter waardoor de Brusselaar er met de juiste begeleiding bij momenten in slaagt zich te profileren als heuse rapper.

Les hommes boîtes klinken nu eens jachtig trippend, dan weer loomdromerig bedwelmd of dronken zwalpend. Telkens weer lijken ze de juiste toon te vinden om Roosens’ recitaties passend te ondersteunen. Het viertal beheerst tot in de perfectie een uitgebreid arsenaal aan muziekstijlen waaruit ze naar hartelust kunnen putten, gaande van rock over triphop en tribale percussie tot electro. Als ze op een nummer als ‘Autour du lac’ gebruik maken van fanfare-elementen loert zelfs Kurt Weils volksklassiek even om de hoek.

In al zijn muzikale verscheidenheid wordt het album coherent gehouden door de vocalen van Roosen, en dat is meteen ook het grote minpunt van ‘La paroi de ton ventre’. Veertien songs volgestouwd met niet altijd even interessante poëzie is echt teveel van het goede. Zeker als je in acht neemt dat de frontmans eentonige stemtimbre na ruim een half uur reeds behoorlijk op de zenuwen begint te werken. Volgende keer een aantal parlando’s schrappen, zou onze raad zijn.

Carl et les hommes boîtes live aan het werk zien kan binnenkort in Brussel (Théâtre de la Vie, 21.06, info & tickets), Namen (Fête de la Musique, 22.06, info & tickets) en Charleroi (Fête de la Musique, 22.06, info & tickets).

Facebook Carl et les hommes boîtes

Album verdeeld door PIAS