Na verschillende jaren van welles-nietesspelletjes is hij er eindelijk: ‘Let it reign’, de tweede langspeler van Carl Barât waarvoor hij inspiratie zocht in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog. En dat net wanneer ook zijn makkers van The Libertines met de levendige Pete Doherty ontdooien, de band waarmee de gitarist een haat-liefdeverhouding onderhoudt. Wie hun oudere interviews of filmpjes opgraaft, zal merken dat Carls jeugdige tegendraadsheid nu op sterven na dood is. We zouden hem zelfs bijna van de goede-huisvadermentaliteit durven verdenken.
Je hoort het goed, Barât heeft een nieuwe groep om zich heen gescharreld en hen gedoopt tot The Jackals. Deze krijgers werden opgetrommeld na een verzoekje op Facebook, maar speelden geen noot van het album in. Geen leger zal Carl een plaatsje in de eerste linie weerhouden. Met zijn scherpe stem weet hij energie moeiteloos om te zetten in strijdliederen. Song per song krijg je opwindende inzet en gitaarpartijen die bij iedere slag nagloeien. De anthems bevatten spetterende woedeuitbarstingen en durven lijden aan grootheidswaanzin. Zo krijg je solide en strijdvaardige oorlogsliederen, al is het spektakel niet telkens zichtbaar door de waas van distortion die opgetrokken wordt. Het kan geen toeval zijn dat Barâts pasgeboren zoon het leven kreeg onder de naam Ramone. Want meermaals blijkt welke reputatie The Ramones hebben opgebouwd als inspiratiebron. Zo ook The Clash, wat duidelijk hoorbaar is vanaf opener ‘Glory days’ dat klinkt als een blauwdruk van ‘London calling’.
We mogen het geheel koesteren voor zijn grote variatie. Er zijn meerdere strategieën uitgetekend voor de sound, ook al heeft de frontman niet voor ieder genre de geschikte diploma’s bijeengescharreld. Zo heeft hij de moed om een intiem klankenspel zomaar met melodische punk op te pompen. Het klinkt heel trefzeker, totdat die zelfzekerheid begint uit te slaan in arrogantie. Wie iemand met muziek wil knock-out meppen, doet dat best subtieler en geloofwaardiger.
Het hoogtepunt zit in de staart. ‘The gears’ heeft het allemaal: splijtende melodieën, een vurige blaassectie, enerverende ritmes en energiek enthousiasme. Gitaarmuren worden er gemetseld en vervolgens weggeblazen door koperblazers. Dan is het jammer dat de plaat met ‘Let it rain’ uiteindelijk toch afloopt op een sisser. Carl hoort niet te fluisterzingen, want dat resulteert in valsheid en een stroperige, met fletse akkoorden overgoten ballade.
De oorlog heeft Barât niet verloren. ‘Let it reign’ is een strijd van hoogtes en laagtes. Maar wil de man echt overleven, dan kan hij beter de hulp inroepen van zijn vrijheidsmakkers van The Libertines. Wordt dit jaar nog vervolgd…
Carl Barât & The Jackals website
Album verdeeld door V2
