“Hey, I made you mixtape.”

Met die veelzeggende woorden opent FKA Twigs haar nieuwe project. Het is een belangrijk statement, want de bedoeling van ‘Caprisongs’ wordt zo meteen uit de doeken gedaan. De mixtape is een vrijblijvender medium dan het album, een kans voor artiesten om samenhang wat los te laten en met allerlei ideeën te experimenteren. Met andere woorden, wie een tweede ‘Magdalene’ verwacht, is eraan voor de moeite. Voor wie ‘Holy terrain’ met Future het slechtste nummer op die plaat vond, hebben we trouwens nog meer slecht nieuws: nog nooit hoorden we zoveel trapbeats en rap-features op een Twigs-project.

Openingstrack ‘Ride the dragon’ maakt meteen duidelijk dat Twigs het ditmaal luchtiger en directer aanpakt. De eerste seconden klinkt de zangeres nog nevelig en mysterieus, maar wanneer de puntige beat na een kleine minuut plots invalt klinkt ze aanstekelijker dan ooit te voren. ‘Caprisongs’ is toegankelijker, poppier en dansbaarder dan het voormalige werk van de zangeres. Dat bedoelen we niet als kritiek, want banaal is de mixtape allerminst. Zoals ze het zelf zegt op ‘Ride the dragon’: “I’m still that mysterious bitch, ‘cause no-one does it like I do.”

Ondanks het radiovriendelijkere geluid, komt de Twigs-touch in allerlei aspecten toch naar boven. De meest voor de hand liggende reden daarvoor is uiteraard haar engelachtige stem, die ook op trapbeats even elegant klinkt. Al durft ze die ook vaker te bewerken, zoals tijdens de geslaagde autotune-experimenten op ‘Meta angel’.

Daarnaast laat Twigs ook op de dansvloer interessante instrumentals horen. Nummers als ‘Lightbeamers’ en ‘Darjeeling’ klinken bijvoorbeeld als sierlijke trap met harp. De donkere 808’s en het rokerige sfeertje van ‘Honda’ met Pa Salieu zijn een instant classic. En als de stomende dancehall van ‘Papi bones’ met Shygirl niet hét nummer van komende zomer wordt, dan kunnen we het seizoen beter helemaal overslaan.

Toch wordt de melancholie die Twigs’ vorige projecten kenmerkten niet volledig geschuwd, al wordt die wel positiever ingevuld. Zo is ‘Tears in the club’ een nummer over een gebroken hart, maar ook over jezelf verliezen op de dansvloer om je zorgen te vergeten. De breekbare ballade ‘Careless’ klinkt even neerslachtig als hoopvol. Het mooie, intense afsluiter ‘Thank you song’ bindt een mooie thematische strik om het geheel. De zangeres beschrijft er hoe ze door een diep, emotioneel dal ging, maar eruit geraakte dankzij de liefde, die ondanks alles nog steeds mooi kan zijn.

Zelf beschrijft Twigs ‘Caprisongs’ als “het project waarop ze weer leerde lachen en zichzelf zijn”. Het onstuimige, gevarieerde format van de mixtape is daarom perfect om die emoties uit te drukken. Natuurlijk schijnt de zon niet altijd, maar we maken er het beste van. Alle facetten van de mixtape worden aaneengelijmd met behulp van spoken word interludes. Dit zijn gesprekken die de zangeres tijdens de lockdowns met haar vrienden had, die haar uit haar donkere periode sleurden. Deze soundbites geven deze mixtape dezelfde vibe als een avondje waarop je halfnuchter bij de ondergaande zon met vrienden anekdotes oprakelt waar je het normaal liever niet over hebt en er toogfilosofieën bovenhaalt die in de oprechtheid van het moment als de diepste uitspraken ooit klinken. De mixtape lijkt in de eerste plaats aan die vrienden opgedragen te zijn, maar wij mogen meeluisteren naar de intieme verzameling nummers.

‘Caprisongs’ is niet FKA twigs’ meest monumentale of emotionele werk, maar zonder twijfel wel haar meest aanstekelijke. De zangeres voelt de zon weer op haar gezicht voelen en straalt die af op haar publiek. Ze was het beu om zichzelf als gebroken vrouw aan de wereld te presenteren via haar kunst, en wij gunnen haar van harte alle geluk. Zeker als er zulke verslavende nummers uit voortvloeien.