Je zou het niet zeggen van een band die vier jaar geleden bij ons pas echt doorbrak met het Grammy Award-winnende ‘Tell me I’m pretty’, maar Cage The Elephant draait al ruim tien jaar mee. Zanger Matt Schulz en zijn kompanen zijn in die tijd aan de andere kant van de oceaan uitgegroeid tot festivalheadliners. Die status lijken ze nu te willen bevestigen met het groots klinkende, catchy en vooral radiogerichte ‘Social cues’.

Zo’n tien jaar geleden vierde de garagerockrevival nog hoogtij, een periode waar Cage The Elephant mee van profiteerde. De invloeden van  Pixies of Sonic Youth waren destijds erg duidelijk. Stilistisch veranderde de band daarna telkens weer van formule om zich aan te passen aan de zeitgeist van de indie-scene op dat moment; neo-psychedelica enerzijds en bluesrock anderzijds. Hun vijfde worp is daarbij niet anders. Deze keer halen ze de mosterd bij bands zoals Twenty One Pilots, ‘Night running’ bijvoorbeeld, waarin Schulz wel een heel goede Tyler Joseph neerpoot. Het nummer sleept tergend aan en de bijdrage van Beck doet jammer genoeg weinig om dit nummer echt te laten uitblinken op het album. Wel is het, net als enkele andere nummers, op maat van door algoritmen gecureerde Spotifyplaylists of hitlijsten.

Melodramatische teksten maken plaats op dit album plaats voor harde realiteit. Schulz gebruikte voor deze plaat namelijk zijn scheiding als inspiratiebron en schrijft dat verlies deels van zich af. Op ‘Ready to let go’ of ‘The war is over’ kijkt hij hoopvol vooruit. Het bereiken van succes de afgelopen jaren kent ook een keerzijde, een thema dat naast de breuk van Schulz prominent aan bod komt. In het titelnummer haalt Schulz aan dat die keerzijde angst en eenzaamheid met zich mee brengt “but atleast you’re on the radio“, sneert hij sarcastisch. Op ‘Skin and bones’ lijkt hij al een tijdje met deze gevoelens te kampen en probeert er op allerhande manieren van weg te vluchten.

‘Social cues’ is net zoals vorige platen in hun discografie een kind van zijn tijd, een weerspiegeling van waar de band en frontman Schulz momenteel staan en dat werkt, soms. De nummers werden voorzien van een afgelikte, groter aanvoelende productie. Die knipoogt naar bands als The Killers en Muse, bevestigt de nieuwgewonnen status van de groep en versterkt de aanstekelijkheid en herkenbaarheid. Maar bovenal lijkt Cage The Elephant maar één doel te hebben: de hitlijsten halen.