De cover van Bully’s derde album ‘Sugaregg’ toont een uitgestrekt hand onder een straal water. Ze herinnert je er subtiel aan dat je af en toe je poten onder de kraan moet steken. Desinfecterende handgel staat niet op hoes en een mondmasker moet je Alicia Bognanno ook niet geven, dat scheurt ze hoogstwaarschijnlijk aan flarden met haar rauwe geschreeuw (als het ding al niet verwikkeld raakt in haar gitaren).

De Amerikaanse koos wel voor afzondering en stuurde haar band wandelen. Het gevolg zijn zeer persoonlijke teksten, gaande van bipolaire stoornissen (‘Like fire’) tot disruptieve relaties (‘Where to start’). In ‘Every tradition’ sneert ze naar de verwachtingen die de maatschappij op vrouwen heeft. De singer-singwriter voelt niet echt de noodzaak om te trouwen, noch heeft ze last van een tikkende biologische klok (“When I don’t want one in my body / You say my mind is gonna change one day / But I felt this way forever”). De riffs zijn volgelingen van haar overtuigingen: onwrikbaar.

Geluidgewijs bouwt de singer-songwriter verder op het elan van vorige plaat ‘Losing’ (2017), maar vooral op het meer pittige debuut ‘Feels like’ (2015). ‘Add it on’ is allesbehalve een makkelijke start voor iemand die zijn hoofd nog niet naar onversnijdbare grunge gezet heeft. De harde gitaren, Bognanno’s gebrul en snelle drums zetten de vaart er meteen in.

Soms blijven echte refreinen afwezig (‘You’ bijvoorbeeld). Maar wanneer Bully iets naar de melodische kant overgaat, lijken de nummers zich te ontwikkelen richting het tijdloze (‘Prism’, ‘Hours and hours’ of ‘Where to start’). Voor je het weet zit je “the sun hits a prism” mee te prevelen. De sterkte zit er misschien in dat de liedjes zelf symptomen vertonen van een manisch-depressieve stoornis. In ‘Hours and hours’ varieert Bully bijvoorbeeld moeiteloos tussen ingetogen zang met soepele hook en gitaarruis in uitbarstingen.

Na ‘Sugaregg’ denk je even niet meer aan die ambetante handelingen die eigen zijn aan een virale samenleving, maar aan het neurale (gitaar)geweld van Bully. Dat is fijn want die laatste pathologieën liggen ons meer aan het hart.