Hoeveel leden de Canadese supergroep nu eigenlijk telt en wie momenteel nog meedoet of niet, daar geraken we al lang niet meer aan uit. Dat Broken Social Scene echter weer op dreef is, dat is wél duidelijk. Na een lange periode van inactiviteit bracht de band rond Kevin Drew immers in 2017 opnieuw een full-album uit, ‘Hug of thunder’. De bandleider verkondigde het nadien al via social media: “The point is to keep going”, en met deze smaakvolle ep voegt hij de daad bij het woord.

Een 44 seconden-durende track trapt ‘Let’s try the after vol. 1’ op gang, en heeft als enige doel de toon te zetten. Wanneer vervolgens het krautrock-ritme van ‘Remember me young’ binnenkomt, zijn we echt vertrokken. Kevin Drew en z’n kompanen jammen wat op een simpel melodietje, afgewisseld met woordenloze samenzang. Eigenlijk is er niets speciaals aan dit nummer, maar in de context van hetgeen dat volgt zeker goed te pruimen.  

Het daaropvolgende sterke ‘Boyfriends’, waarin Drew zelf de vocalen op zich neemt, geeft eigenlijk perfect weer waar Broken Social Scene voor staat: artsy rockmuziek, veel melodie en net te gecompliceerd voor de radio. In de achtergrond gebeurt er zodanig veel waardoor verscheidene luisterbeurten geen overbodige luxe zijn om de bands muziek te ontleden. Wat wil je ook met zo’n uitgebreide bezetting? De productie is echter top – zoals vaker bij BSS – waardoor je nergens het gevoel hebt dat het een kakofonie aan instrumenten wordt.

‘1972’, met recente Broken Social Scene-aanwinst Ariel Engle achter de micro, vormt het prijsbeest van ‘Let’s try the after vol. 1’. De band speelde het nummer reeds in het befaamde ‘House Of Strombo‘, waar het eveneens een indrukwekkende track bleek. De melancholische baslijn van Brendan Canning draagt quasi het volledige nummer, maar wanneer de blazerssectie z’n intrede doet, is het helemaal gezellig vertoeven tussen deze bende.

Het is pas bij single ‘All I want’ dat Broken Social Scene afwijkt van zijn normale doen. Hoewel op het eerste gehoor een zeer poppy nummer, wordt er onder het oppervlak subtiel geëxperimenteerd (elektronica versus akoestische instrumenten), wat uiteindelijk leidt tot een geslaagde conclusie van ‘Let’s try the after vol. 1’. In amper 19 minuten hebben we al eens kunnen proeven van hetgeen de groep nog in petto heeft. Spectaculair wordt het nergens, maar dit smaakt sowieso naar meer. ‘Vol. 2’ mag alvast komen.