Weinig carrièreverhalen uit de recente muziekgeschiedenis lezen zo fabelachtig als dat van Brockhampton. De hiphop-boyband werd door de facto leider Kevin Abstract opgericht via een Kanye West-forum. Hun eerste tape had aanvankelijk weinig succes, toch barstte het collectief in 2017 los op de scene met een statement van jewelste. De ‘Saturation’-albums vormden een meesterlijk poprap-drieluik waarin hiphop-attitude en boybandsentimentaliteit nadeloos met elkaar verweven werden. Hun broodje leek gebakken.

Het sprookje mocht helaas niet blijven duren: groepslid Ameer werd beschuldigd van seksuele intimidatie en kreeg zijn ontslag. Het jaar erop volgde ‘Iridescence’, waarin de pijn en woede van deze gebeurtenis in rauwe, agressieve bangers gekanaliseerd werd. ‘Ginger’ was dan weer een zalvende plaat vol ingetogen nummers waarin de groepsleden hun innerlijke rust vonden. De twee albums leken de twee gezichten van de groep op te splitsen. Hoewel het goede platen waren, ging de ‘Saturation’-magie wat verloren.

Naar de normen van de groep een eeuwigheid wachten, is er plots een vervolg. De verwachtingen lagen hoog. Iedereen hoopte dan ook dat de groep nog eens in topvorm zou zijn. Een eerste blik op de tracklist levert alvast iets merkwaardig op: meer dan ooit is er plaats voor gasten op een BH-plaat. Onder andere Danny Brown, A$ap Rocky en Jpegmafia mogen even hun dingen komen doen.

‘Roadrunner’ komt alvast binnen met een klapper van jewelste. ‘Buzzcut’ is een waanzinnige, licht psychedelische banger waarop Kevin Abstract los gaat terwijl de rest van de groepsleden een heerlijke call-response energie opwekken. Als kers op de taart krijgen we een manische verse van Danny Brown die zijn typische chipmunkraps bovenhaalt. Hierna volgt het zonnige ‘Chain on’ met Jpegmafia, die eveneens een sterke verse vol popculturele referenties brengt. Het poppy sfeertje van het nummer is evenwel licht misleidend. Dom McLennon doet er namelijk een stevig boekje open over racisme en politiegeweld. ‘Count on me’ en ‘Bankroll’ zijn vervolgens nog twee erg laidback nummertjes waarop de gitaartjes uit ‘Ginger’ een zwoele terugkeer maakt. Enkel de energieke bijdrage van A$ap Ferg komt ons even uit onze zomerse luiheid schudden.

‘Roadrunner’ blijkt op z’n a-zijde een album te zijn dat het best goed zou doen op de eerste barbecues dit jaar – vanaf dat het weer met vrienden mag, want we kunnen niet beloven dat oma van ‘Buzzcut’ zal houden. ‘The light’ is daarentegen veel zwaarmoediger. Over een rockende beat brengen Kevin Abstract en Joba introspectieve teksten. Vooral die laatste gaat door merg en been met beschouwingen over de zelfmoord van zijn vader. Joba was altijd een van de meer ondergewaardeerde groepsleden, maar op tracks als deze krijgt hij de ruimte om op tragische wijze te schitteren.

Het daaropvolgende ‘Windows’ is het langste nummer en het enige waarop alle rappende groepsleden samen te horen zijn. Helaas weet het niet de hele speelduur te boeien en kabbelt het maar een beetje voort. Het werkt wél als een baken die de twee verschillende helften van ‘Roadrunner’ opdeelt. De r&b-invloeden overstijgen namelijk de hiphop op de b-kant van het album.

Zo is ‘I’ll take you on’ een extreem zacht nummer waarop Matt Champion zijn beste zangstem boven mag halen. ‘Old news’ is dan weer een melige r&b-kweler – en dat in de beste zin van het woord. Brockhampton heeft altijd hun sentimentaliteit goed kunnen balanceren waardoor ze bijna nooit over het randje gaan. Enkel de outro van ‘What’s the occasion’ wil iets te hard een arena-meezinger worden. Onze aansteker blijft mooi in onze broekzak zitten.

Net voor het einde van het album komt de banger ‘Don’t shoot up the party’ ons even wakker schudden. Het was een slimme keuze om toch nog wat schwung in het geheel te steken. De afsluiter is er wederom een die zwaar op het hart weegt. Het zoutloze ‘Dear lord’ gaat enkel nog ‘The lights pt. II’ vooraf. De gospel-interlude had voor ons echt niet gehoeven. Brockhampton trapt hier in dezelfde val als voorbeeld Kanye op zijn recentste wapenfeit. Gelukkig is er nog ‘The light pt. II’, dat dezelfde thema’s aansnijdt als het eerste deel op een soberdere en daardoor extra pakkende manier.

‘Roadrunner: new light, new machine’ begint als een stoere plaat, maar wordt gaandeweg emotioneler en eindigt met een ware tranentrekker. Ondanks het succes zijn de leden van Brockhampton nog steeds die onzekere jongens van weleer. Voor het eerst sinds ‘Saturation’ lijken ze weer een sterke balans te hebben gevonden tussen swag en onzekerheid. Het resultaat is hun sterkste plaat sinds 2017. Op Twitter beweerde Kevin Abstract dat er dit jaar nog een album komt en dat Brockhampton daarna stopt. Nu heeft hij daar wel al vaker over gelogen. Indien de volgende plaat even sterk is, zal het alvast wel een mooie finale van hun carrière worden.