“Just cause we’re not white and some of us rap and like dick and dye our hair and make good music doesn’t mean we’re not a boyband” tweette en retweette Brockhampton-oprichter Kevin Abstract meermaals. In minder dan 140 tekens wist hij zo vrij goed de essentie van de groep samen te vatten. Het gevarieerde collectief bestaat uit maar liefst vijftien jonge mannen die als het ware een hiphop-boyband vormen en niet bang zijn om actuele thema’s als racisme en homoseksualiteit aan te snijden. Maar bovenal: ze maken verdomd goede muziek.

Daarnaast is de groep ook bezig met een heuse krachttoer. Nog geen drie maanden geleden brachten ze het sterke debuut ‘Saturation’ uit dat nu dus al een vervolg krijgt in de vorm van ‘Saturation 2’. Daarbovenop heeft Kevin Abstract net voor de release beloofd dat het om een trilogie gaat waarvan het derde deel nog volgend jaar uitkomt. Erg ambitieus, maar zo bestaat het risico wel dat kwantiteit boven kwaliteit verkozen wordt. Brockhampton slaagt er echter in om een sterk statement neer te zetten met een mixtape die misschien zelfs nog net iets beter is dan zijn voorganger.

Deze nieuwe plaat borduurt voornamelijk verder op de muzikale ideeën van ‘Saturation’, maar heeft een paar scherpere kantjes. Op ‘JUNKY’ brengt Abstract de meest furieuze verzen uit zijn carrière tot nu toe, waarin hij het gebrek aan representatie van homoseksuelen in de rapscene aanklaagt en zijn familie van een hypocriete houding beticht (“I told my mom I was gay, why the fuck she ain’t listen? I signed a pub deal and her opinion fuckin’ disappearin”). Zijn opinies worden kracht bijgezet door de uitzinnige, originele beat waar het nummer rond gebouwd wordt. In het korte maar venijnige ‘TEETH’ vertelt Ameer Vann over zijn moeilijke ervaringen als zwarte jongen die opgroeit op een blanke school. ‘FIGHT’ verkent gelijkaardige thema’s terwijl Vann en Dom Mclennon hun verhaal vertellen, begeleid door sinistere sitarklanken. Wanneer de tekstuele woede halfweg het nummer ook omgezet wordt in verschroeiende bassen zorg je best dat er niets breekbaars in de weg staat.

Naast de maatschappijkritische momenten is er op ‘Saturation 2’ ook genoeg plek voor luchtiger amusement. Op openingstrack ‘GUMMY’ laat Abstract uitgebreid weten dat het hem worst zal wezen wat je van hem denkt door de opmerkingen van z’n critici te parodiëren. Op ‘CHICK’ richt Vann z’n pijlen op de internethelden die anonieme commentaar op de groep leveren (“Niggas talk a lot of shit in a safe place, aiming with they keyboard, they shootin’ uppercase“). Ook in de beats en refreinen laten de mannen van Brockhampton regelmatig hun speelsheid blijken. Een nummer als ‘SWAMP’ is een onweerstaanbare oorwurm dankzij z’n zweverige sfeer en extreem meezingbare hook. ‘JELLO’ nestelt zich dan weer in je geheugen door middel van een refreintje dat bijna als een kinderrijmpje klinkt zonder belachelijk te worden. Ook ‘TOKYO’ gaat met z’n melige saxofoonlijn net niet over het randje en wordt zo een erg soulvolle track. Brockhampton voorziet meer dan genoeg onversneden lol om de donkere momenten verteerbaar te maken.

Het is tijdens de emotionele momenten dat het collectief hun label van boyband het duidelijkst waarmaakt. Met ‘JESUS’ wordt er in het midden van het album al wat gas teruggenomen, maar het is vooral het  afsluitende drieluik dat in dit opzicht opvalt. Prijsnummer in deze categorie is ‘GAMBA’, een alternatief r&b-nummer waar de zanglijnen in ware Kanye-stijl in de autotune baden om de melancholische vibe extra in de verf te zetten. ‘SUMMER’ komt echter het dichtst in het buurt van de popballades die we traditioneel met boybands associëren, voornamelijk dankzij de engelenzang van Bearface. Op deze manier sluit het wispelturige album op een onverwacht kalmerende manier af.

Op ‘Saturation 2’ maakt Brockhampton het onmogelijke mogelijk en levert het collectief ondanks de grote variëteit aan leden en stijlen toch een consistent en samenhangend album af. De groep speelt met harde, dansbare en emotionele nummers en heeft elke stijl onder de knie waardoor de plaat nooit kans krijgt om saai te worden. ‘Saturation’ is op dit moment een erg indrukwekkend tweeluik en als Brockhampton deze hoge standaard weet te behouden, dan kan het derde deel niet snel genoeg komen.