‘Natives’, het debuutalbum van Bright Moments, is een indiepopplaat die ondanks de goede bedoelingen slechts ternauwernood de middelmaat overstijgt. We hebben nochtans te maken met een uiterst gevarieerde langspeler, die een breed palet aan stijlen in de gelaagde popnummers incorporeert, maar aan het eind kan je niet anders dan besluiten dat je de toch wel beloofde diepgang mist.
Achter Bright Moments gaat multi-instrumentalist en gerenommeerd sessiemuzikant Kelly Pratt schuil. Hij is te horen op platen van Beirut en Arcade Fire, en werkte ook samen met onder meer Coldplay en LCD Soundsystem, waar hij telkens weer bewees dat hij als geen ander trompet, bugel en een hele rits andere blaasinstrumenten beheerst. Dit instrumentarium, tot en met het meest basische menselijke fluiten toe, is ook nu als een drijvende kracht opvallend sterk aanwezig. De ene keer haast als ritmesectie, de andere keer als melodieuze lead of als desolaat sfeerscheppend element dat herinneringen oproept aan Ennio Morricone.
Hoewel de meest diverse invloeden werden verwerkt, klinkt de cd genre- en soundsgewijs verrassend uniform. De door Owl City geïnspireerde spacepopsong ‘Tourists’ geeft de aftrap, en eens goed op gang stoten we op het meer dancegerichte ‘Behind the Gun’. Na de spreekwoordelijke pauze treffen we het van wereldmuziek doordrenkte ‘Travelers’ aan, en wanneer even later op de tonen van het ingetogen slaapkamerdeuntje van ‘The Sailor’ het eindsignaal weerklinkt, ben je ondanks de veelzijdigheid eigenlijk geen uitschieters tegengekomen, noch in de positieve noch in de negatieve zin.
‘Natives’ klinkt als een typisch eenmansproject waarbij alles zonder tijdsdruk in een homestudio minutieus in elkaar geknutseld werd. Er was ruimte om te experimenteren met allerlei geluidjes en samples, en laag na laag werd op elkaar gelegd, in elkaar gevlochten en samengepuzzeld tot een quasi perfecte harmonie. Hiermee was de kous echter niet af. Er zijn immers een aantal aanwijzingen die een onderliggend verborgen diepgaande emotie suggereren, zoals daar zijn de mijmerend naar vrijheidsdrang verwijzende titels, de romantisch primitieve thematiek die een zekere spiritualiteit vooropstelt (exemplarisch zijn de twee opgenomen ‘Ghost Dances’) en de overwegend bewust breekbare manier van zingen.
Het album lost deze belofte eigenlijk niet helemaal in. Het lijkt een geval van een veelzijdig en getalenteerd muzikant die het songschrijven benadert als het onder de knie krijgen van een nieuw instrument, en daarbij vanuit een onderschatting van het métier van songwriter vertrekt. Zijn poging is oprecht, maar het resultaat komt wat geforceerd over. Alles steekt heel goed in elkaar, maar beroert nooit ten volle de emoties, je krijgt het gevoel dat er iets fundamenteel wringt. Ook Pratts stem doet daar geen goed aan. Hij heeft een vocaal timbre met een scherp kantje dat niet altijd even aangenaam en bij momenten nogal zeurderig overkomt. De stem wordt niet mee in de muziek gemixt, maar staat wat droog en apart in het geheel. Ze ware hier en daar beter met een olierijke saus overgoten, want nu neigt ze geregeld naar het navelstaarderig irritante.
‘Natives’ getuigt van een uitmuntend muzikaal vakmanschap, maar weet op geen enkel moment echt te raken. We hebben eerder te maken met een stijloefening in de indiepop, die pretendeert meer te zijn. Inhoudelijk gezien blijft het hele album echter heel erg op de vlakte, de nummers zijn weliswaar degelijk tout court, en het knutselwerkje is piekfijn afgewerkt, maar laat het nu net de blazers zijn die het album uit de poel van de mediocriteit moeten halen. We concluderen dat volkswijsheden over schoenmakers en leesten soms zo stom nog niet zijn.
Album verdeeld door Bertus