Daar zijn ze dan: de eerste post-Brexit platen bereiken stilaan het Europese vasteland. En daar is ook Maxïmo Park. Drie jaar na ‘Too much information’ komt het viertal uit Newcastle met zesde album. “Nieuwe plaat, nieuwe poging om de gouden dagen ten tijde van ‘A certain trigger’ en ‘Our earthly pleasures’ te herbeleven”, moeten ze bij Maxïmo Park gedacht hebben. Zanger Paul Smith pleit elf nummers lang voor meer empathie en solidariteit in tijden van politieke debacles en de vluchtelingencrisis. Om deze boodschap muzikaal wat kracht bij te zetten werd een beroep gedaan op producer Tom Schick (bekend van werk met Wilco en Beck), die hen meenam diens The Loft Studio in Chicago.

Maxïmo Park klinkt echter niet meer als in de hoogdagen. “No, this is not the good old days” klinkt het zelfs in opener ‘What did we do to deserve this’. De scherpe gitaren en catchy hooks hebben tegenwoordig plaats gemaakt voor funkritmes en een meer poppy sound en het gitaarspel van Duncan Lloyd doet bij momenten zelfs denken aan The 1975 (zie ook ‘What equals love’). Alsnog geen slecht begin van de plaat. ‘Get high’ sluit dan weer iets meer aan bij het oude repertoire. De indierock van weleer raakt bijna naadloos vervlochten met  het nieuwe geluid en zorgt voor een van de weinige hoogtepunten op ‘Risk to exist’. Up-tempo gitaarmuziek blijkt bovenal nog steeds een van de specialiteiten van Maxïmo Park.

De energieke titeltrack, ingeleid door nerveus trommelgeroffel  en een aanstekelijke riff, moet een reactie op de huidige Britse situatie voorstellen, maar met cheesy teksten als “Throw your arms around me / Before the waves all swallow me” en “Who wants to be responsible for Europe’s biggest son” blijven Smiths boodschappen nogal aan de brave kant. Een beetje meer durf en grinta kan nooit kwaad. Wat verder volgt, is niet echt slecht, maar zeker ook niet als ‘noemenswaardig’ te bestempelen. Van de makke synths en dito teksten in ‘I’ll be around’, over het kleurloze ‘The hero’, tot het rommelige ‘The reason i’m here’: het lijkt alsof Paul Smith en de zijnen al hun kruit reeds in de beginnummers hebben verschoten.

Dat Maxïmo Park muzikaal een andere koers is gaan varen, hoeft geen probleem te vormen. Het zijn immers net de frisse en funky melodieën die ‘Risk to exist’ een eigen smoelwerk geven. Maar voor een plaat die werd aangekondigd als scherpe protestplaat, blijven we met de soms voorspelbare en brave lyrics en de ietwat repetitieve nummers eerder op onze honger zitten.