De Chileens-Noorse Nicolas Muñoz, beter bekend als indie-popheld Boy Pablo, kwam in 2017 in het vizier van menig indie-fan. De internet-hit ‘Everytime’, die ondertussen maar liefst 33 miljoen keer werd aangeklikt op YouTube, bracht de 21-jarige singer-songwriter speelkansen over heel de wereld. Tussen het touren door bleef Muñoz intensief schrijven aan zijn eerste langspeler ‘Wachito rico’, die naar eigen zeggen een zweverige, melancholische indierock-plaat geworden is.

Die zweverigheid lijkt alvast niet te ontbreken in de sterke opener ‘I hope she loves me back’. De warme synth- en dromerige gitaarklanken grijpen meteen de aandacht en bieden een gepaste introductie tot de wereld van Boy Pablo. Muñoz vraagt zich met zijn kenmerkende zachte stem af of de liefde die hij voelt beantwoord zal worden. Dat de multi-instrumentalist een romantische ziel is, zal doorheen het album nog meermaals bewezen worden. In vooruitgeschoven single ‘Hey girl’, mijmert het internetfenomeen, begeleid door opgewekte gitaarriffs, over de onzekerheid die gepaard gaat met verliefd zijn. Hoewel er in Muñoz geen grote poëet schuilt, slagen zijn eenvoudige en aanstekelijke teksten er toch in om de nodige dosis sympathie op te wekken.

Ook op instrumentaal vlak laat Boy Pablo op ‘Wachito rico’ indruk na, zoals in het zwoele ‘Come home’, dat niet zou misstaan op een plaat van Mac DeMarco. Doorheen het feelgood-nummer ‘Honey’ worden de strakke baslijnen en groovy drums sierlijk aangevuld door hoge synthesizer- en gitaarklanken. Hoewel Muñoz opgroeide in Noorwegen, laat de 21-jarige op het einde van het nummer zijn Zuid-Amerikaanse roots het voortouw nemen en krijgen we een bijna twee minuten durende instrumentale outro geserveerd, die geleid wordt door een sensueel bossa nova-ritme.

In het ingetogen ‘Te vas / Don’t go’ wordt de band even achterwege gelaten en besluit Muñoz, begeleid door niet veel meer dan een akoestische gitaar, zijn oprechte teksten aan te vullen met enkele woordjes Spaans. De opgetogen dromerigheid die we aan het begin van het album leerden kennen wordt ingeruild voor zoete melancholie. Deze stemmingswisseling is echter maar van korte duur. In het eenvoudige ‘Mustache’ is Boy Pablo weer zijn goedgemutste zelf, en droomt hij over het krijgen van haar op zijn bovenlip: “I dreamt I had a mustache, it was dope, I looked just like Tom Selleck”.

Op ‘Wachito rico’ heeft Nicolas Muñoz en zijn band duidelijk een gepast geluid gevonden. Hoewel de eenvoudige indiepop-liedjes niet erg van elkaar verschillen, slaagt Boy Pablo er toch in om gedurende het hele album te blijven boeien en ons een mooi evenwicht te bieden tussen vreugde en melancholie.