Bonzo-frontman Thijs Boyen (YAWNS) gooit al enkele jaren met enige regelmaat zelfgemaakte, hilarische clipjes online die een catchy lofi-popsong vergezellen (check zeker ‘Friends forever’, ‘Salty water‘ en ‘David‘). Bonzo werd zo doorheen de jaren een übersympathiek begrip in de Belgische indiescene – voorprogramma’s in Trix en De Zwerver en shows op Boomtown en Vama Veche werden afgevinkt. Met ‘Always holidays’ brengen de Leuvenaars hun debuutplaat uit, een compilatie pretentieloze songs over liefde en zelfvertrouwen.

De nummers op ‘Always holidays’ klinken lofi, catchy en opgewekt. Neem nu de eerste heerlijke seconden van ‘Don’t stop’, waar een lofi-gitaar lachend het nummer komt binnenstrompelen, of de plezierige ‘oeh oeh’-s op de achtergrond in titeltrack ‘Always holidays’; Bonzo klinkt, zoals de titel al doet vermoeden, als een pintje op vrijdagavond. Toch zit er nog een laagje onder die schijnbaar zorgeloze gitaarrock, een laagje dat zich pas na een aantal luisterbeurten openbaart en dat het album naar een hoger niveau tilt dan de doordeweekse joligheid op het gemiddelde Bandcamp-profiel, hoe sympathiek ook.

Het is halverwege ‘Too late’, wanneer ”I’ve been thinking/about yesterday/all those people better than me” weerklinkt, dat het begint te dagen dat ook Bonzo met demonen worstelt. Tekstueel blijft frontman Boyen dan ook niet hangen in clichématig geraaskal, maar verpakt hij zijn kwellingen en zelftwijfel Will Toledo-gewijs in humor. Waar Toledo dat doet met zinnen als “I pretended I was drunk when I came out to my friends /I never came out to my friends/We were all on Skype/And I laughed and I changed the subject”, houdt Boyen het in ‘Waiting’ bij “I’ve been waiting, for your answers/You told me not too but things are hazy/All my questions are in an ashtray/But it’s okay I’ll find another way”.

Niet alleen liefde, maar ook de vragen en bekommernissen van de twintigersgeneratie duiken op, een generatie die worstelt met relaties, je m’en foutisme en mentale gezondheid (kijk de tracktitels er eens op na). Het refrein van ‘We’re insane’ illustreert dat misschien nog het beste: ”Cause I don’t have the guts/to ask for you to come with me all the way to a place/where I try to explain/That this is it and I’m insane”. En achter elke twijfel of tegenvaller de schouderophaling (‘Waiting’, ‘The sun’): het is oké om te falen, we doen het allemaal.

Titeltrack ‘Always holidays’ weerspiegelt dan weer de paradox tussen vrijheid (“It’s not the days that matter anyway/try to live the week from day to day”) en verantwoordelijkheid (“It gets real what I have to do/Maybe don’t drink that much but it’s ok”), nog iets dat heel herkenbaar is voor twintigers.

Muzikaal blijft de band misschien af en toe te veel hangen in hetzelfde klankregister, dankzij de herkenbare teksten wordt dat nooit echt storend. In afsluiter ‘Time to give up’ horen we even een akoestische gitaar, maar verder zijn het een droge nineties-gitaar en vocals vol oversturing die de toon aangeven.

Bonzo bombarderen tot de Belgische Car Seat Headrest is wellicht een brug te ver, maar feit is dat de band op luchtige wijze en waarschijnlijk willens nillens de heel herkenbare twijfels van een generatie twintigers op tafel gooit. Het contrast tussen enerzijds een wereld die geprogrammeerd lijkt te zijn op zelfzekere mensen die het allemaal lijken te weten en anderzijds de allesverzengende zelftwijfel die elke twintiger tergt, vormt zo de rode draad door ‘Always holidays’. Grappig en heerlijk ironisch hoe die albumtitel de vlag is van een plaat vol oprechte twijfel.

Bonzo speelt op 02.03 in Jeugdhuis Tijl in Diest en op 04.04 in Bar Broos in Gent.