Na zijn vorige, sobere album dat hij in de Belgische Ardennen opnam, trok Bram Vanparys trok naar de westkust van de V.S. om daar in het zonnige L.A. een frisse wind door zijn composities te laten waaien. Die toch wel drastisch nieuw omgeving heeft zeker zijn sporen nagelaten. Het lijdt namelijk geen twijfel dat ‘Wild flowers’ aan de andere kant van de oceaan het levenslicht zag. Met de hulp van producer Ryan Freeland en een schare gastmuzikanten boorde Bony King een vol vat country-folk en americana aan die zijn nummers meer pit geven. Zo horen we hier en daar een streepje Neil Young of een flard Dylan, en drijft er ook wat Wilco en Ryan Adams voorbij.
Opener ‘Standing in the light’ zet meteen de toon met die typische pedal steel en een weelderig arrangement waarop het beste uit de aanwezige sessiemuzikanten gehaald wordt. Terwijl zijn vorige, in alle eenzaamheid opgenomen, plaat nogal neerslachtig klonk, baden de songs nu in een tristesse die eerder zalvend werkt dan deprimerend. “I’m going to pack it in and find myself a place in the sun,” klinkt het opbeurend aan de start van de rit, weliswaar niet op Santa Monica Beach tussen de feesten tieners, maar eentje achter het raam waar het aangenaam warm is om de stad te observeren.
Met af en toe een subtiel vioolmotiefje of een discrete pianoriedel worden aan de pretentieloze nummers een extra laagje vernis toegevoegd die het geheel doen blinken. Gelukkig is die glans niet aangebracht om duffe liedjes te verbloemen. De ontroerende single ‘Sad Rosanne’ weet zo de juiste snaar te raken en de samenzang met achtergrondzangeres Laura Cortes wriemelt zich de laatste weken langzaam maar zeker menige playlist binnen. Wat verder krijgen we in het ingetogenere ‘River child’ terug de Nick Drake in de Gentenaar te horen, om dan in ‘At the gates of town’ uit te pakken met een meer uptempo Dylanesque song uit te pakken. Die afwisseling tussen de Ardense eenzaamheid en de Californische zonneschijn maken van ‘Wild flowers’ een fascinerende tocht en belevenis.
Of het op weg naar L.A. of op de terugweg naar huis was, weten we niet, maar ergens onderweg schrapte de muzikant de ‘nowhere’ uit zijn artiestennaam en besliste hij verder te gaan als Bony King. Na het beluisteren van deze elpee kan je bijna niet anders besluiten dan dat dat ‘van nergens zijn’ plaats gemaakt heeft voor het besef dat je eigen plek zoeken in de wereld net datgene is wat je nodig hebt om je ergens thuis te vinden. Zolang Bram Vanparijs ons laat mee genieten van zijn ontdekkingstocht, kunnen we als luisteraar alleen maar gelukkiger worden.
Je kan Bony King binnenkort aan het werk zien in Brussel (AB, 09.04, info & tickets)), Genk (Little Waves, 11/04, info & tickets), Gent (Handelsbeurs, 22.04, info & tickets), Antwerpen (De Roma, 29/04, info & tickets) en Luik (Reflektor, 06/05, info & tickets).
Album verdeeld door PIAS
