Aan de oppervlakte lijkt Simon Green’s zevende (!) album alweer niet écht nieuws onder de zon te brengen. De man bouwt verder op de sfeervolle downtempo met deep house- en uk garage-invloeden die hem groot hebben gemaakt sinds ‘Black sands’ uit 2010. Toch lijkt de intentie van Green te zijn geweest om vooral productiegewijs ondiepere wateren op te zoeken door modulaire synths te integreren in z’n werk als harp- en strijkwerk. Op ‘Fragments’ valt dat echter te flauw uit.

Er zijn uiteraard wel een aantal redeemable factors te vinden op de plaat. Met name ‘Otomo’, die Bonobo zweverige vocale samples ziet mixen met future garage-achtige percussie, vormt een hoogtepunt op het album. Veel is daarbij te danken aan de aard van het nummer en dat gaat hand in hand met de grootste kritiek voor de plaat. Het nummer staat stilistisch zo ver verwijderd van de slome, voortkabbelende downtempo dat het niet anders kan dan oren doen spitsen. Jamila Woods redt overigens de meubels op ‘Tides’. ‘Sapien’, een afkalving van ‘Otomo’, haakt er op het einde nog eens prima in. Alleen tellen we dan uit verveling al enige tijd af naar het einde van het album.

Hoewel Green nooit echt bekend heeft gestaan als een grensverlegger, zelfs niet binnen het genre, zegt het veel over de plaat wanneer ie al in interviews aangeeft niet echt te weten wat nog te maken of welke richting uit te willen. De man had last van writer’s block en trok z’n Zuid-Californische habitat in voor inspiratie. De intentie om ‘iets’ anders te doen, leek er wel te zijn. Al geeft het eindproduct vooral een herkauwd gevoel aan. Alsof ie uiteindelijk toch terug cirkelt naar vertrouwde patronen – iets wat in schril contrast staat met zijn eerdere werk. En dat is jammer. Het groteske ‘Polyghost’ lijkt zo quasi een b-kantje van ‘Migration‘. Dat gevoel keert jammer genoeg iets te vaak terug doorheen het album.

En uiteindelijk lijken de échte uitstapjes op het album zoals ‘Elysian’ met strijkers op het voorplan, een vergeetmenietje als ‘Tides’, deep house-cut ‘Rosewood’ of de oozing r&b-getinte tracks ‘From you’ en ‘Day by day’ te vervallen in een kleurplaatlandschap dat niet weet volgens welk pallet te kleuren. Bonobo klinkt te gefragmenteerd en schiet tekort in richting en visie op ‘Fragments’. Het is van alles een beetje en dat is jammer voor iemand die het z’n brand maakte om in de studio op avontuur te trekken met allerhande instrumenten en klanken uit allerlei stromingen.