Bombataz is een van die goedbewaarde Brusselse geheimen waarvan je als fan nochtans denkt (en vindt) dat iedereen ze moet kennen. Denken: behalve het viertals geinige sociale media en optredens op coole plekken zijn ook hun verschijningen in andere bands opvallend – denk aan Donder, SCHNTZL, Warm Bad en Woolvs. Vinden: het klinkt ongelooflijk goed. Meer weten? Lees verder.

Die sociale media mogen dan wel geinig zijn, net als bijvoorbeeld de kleurrijke outfits van de vier mannen, je mag je niet laten misleiden. Neem nu de titel-met-een-knipoog van het eerste nummer ‘;-)’. Als we onze chattaal een beetje onder de knie hebben, is dat een van de meest ironische en dubbelzinnige smileys ever. Er schuilen dan ook weemoedige toetsen achter die meteen de toon zetten voor de rest van de ep, zonder direct het kruit te verschieten.

De stille aankondiging van de eenzame synth in het openingsnummer verandert voor ‘Sal type’ in een stevige fond waar de rest virtuoos op tekeer kan gaan. Hoor de strakke, funky bas die gewoon instant cool laat horen, of de drums die, met de synths subtiel op de achtergrond, alles zo energiek voortdrijven. Maar laat ons de soulvolle gitaarsolo aan het begin van het lied niet vergeten. En ook nog de bewerkte vocals die zelfs in het Nederlands de clichés wonderwel ontwijken: ‘Drie uur ‘s middags, drie uur ‘s ochtends, ik wil dagenlang / naar je foto’s blijven staren, heb geen zelfbedwang / elke kilobyte gewoon in een ander mapje / sorry voor het ongemak, ik geef me over, snap je?‘ Als we in talen zouden denken, levert dit de beste nederhop op sinds De Jeugd. Want tegenwoordig is het Bombataz die 2019 ademt.

Dat zou je kunnen tegenspreken met ‘Frankenstein’, waar vooral retro synthwave ademruimte krijgt. Spooky synths, eighties-drums en metalgitaren lijken in eerste instantie een kitscherig cliché op te leveren, maar de band verrast ons met af en toe spitsvondige lyrics (‘Frankenstein has outgrown his borderline disorder clothes‘), vocals die zonder effecten aan het oudere, betere werk van SOHN doen denken en de bijzonder dansbare outro waar we weer horen hoe goed de muzikanten op elkaar zijn ingespeeld.

Een van de vijf hoogtepunten op deze ep is ‘Belly button’, ofwel het Belgische equivalent van de vroege Chrome Sparks. De vergelijking is gauw gemaakt: overwegend instrumentaal, slimme samples van percussie – hier met pingpongballetjes – een catchphrase met minieme veranderingen en een bridge die de spanning opvoert en tegelijkertijd emotioneert. Het is een vergelijking waar Bombataz trots op mag zijn, temeer omdat ze dit alles als livemuzikanten weten te brengen.

Wie denkt dat hij wel is voorbereid op nog meer verrassingen, wordt in ‘Rodeo’ heen en weer geschud in het Spaans (en een beetje rivaliserend Italiaans). Hoewel de músico pobre Vitja Pauwels onzeker is over zijn slechte teksten, weet hij met zijn band zijn brandende verlangen toch heel fijn over te brengen. We weten niet of hij of Marco uiteindelijk het hart van de andere heeft gestolen, maar Bombataz wel dat van ons.

Bombataz speelt op BOUGE B in deSingel (15.03), Jazz Cats in Kortrijk (30.03), Foli-A in Retie (07.04) en in de Koer in Gent (17.04).