Het langspeeldebuut van Body/Head bevestigt ons sinds een hele poos gekoesterde vermoeden dat van de hele Sonic Youth-familie Kim Gordon het meest pure avant-gardiste is gebleven en door de jaren heen het minst groeide als muzikante. ‘Coming apart’ sluit namelijk naadloos aan bij de SYR-uitgaves, een vehikel dat de legendarische alternatieve rockers halverwege de jaren 90 in het leven riepen om hun experimentele roots extra in de verf te zetten. Via deze weg kregen ze hun minst toegankelijke eieren waarop noch het grote publiek noch de platenbonzen zaten te wachten alsnog gelegd.
Geassisteerd door Bill Nace legt de voormalige eega van Thurston Moore met enkel twee elektrische gitaren een traag, monotoon en kil kabbelend klanktapijt neer. Een flinke dosis feedback en een aantal dreigende noisescapes completeren het beoogde gevoel van Unheimlichkeit. Hierboven declameert, verzucht, kirt – we horen ze zelfs even keffen- en praatzingt Gordon haar hermetische en erg minimalistische poëzie die je zowel kan zien als een definitieve afrekening met haar vroegere echtgenoot, als kan interpreteren vanuit een feministische invalshoek. “I can only think of you in the abstract” herhaalt ze tot in den treure op het openingsnummer.
Dat ‘Black’ en ‘Aint’ hernemingen zijn van respectievelijk een folktraditional en een passage uit de iconische jaren 60-rockmusical ‘Hair’ die later ook werd opgepikt door Nina Simone, merk je enkel aan de tekst. Van overzichtelijke songstructuren of aanstekelijke gitaarpartijen is immers volstrekt geen sprake. Het mooie aan Sonic Youth was dat ze op hun eerste albums het experiment een meeslepend jasje aantrokken, waardoor ze de mogelijkheden van de gitaarmuziek schijnbaar grenzeloos opentrokken, en zo in zekere zin het startschot gaven voor een intelligente, artistiek verantwoorde alternatieve rockscene. Met Body/Head keert Kim Gordon terug naar de absolute basis van het pionierswerk waarmee haar vroegere band vele ogen en oren opende. We zijn er niet helemaal uit of het veel nut heeft dat hele proces nog een keer netjes herop te starten.
Net zoals het onder de vlag van eerstgenoemde varende schip van Ranaldo & Shelley en Thurston Moores Chelsea Light Moving, bewijst Body/Head dat Sonic Youth zoveel meer was dan de som van de delen. Ieders individuele expressiedrang zal in de toekomst ongetwijfeld nog een heleboel best oké plaatjes opleveren, maar we zien geen van allen nog echt baanbrekend voor de dag komen.
