Google “Puma Blue” en je vindt naast blauwe schoenen een intrigerende kerel uit Zuid-Londen, geboren als Jacob Allen. Als je hem nog niet kende, is het tijd om daar verandering in te brengen. Allen bracht vorig jaar de ep ‘Swum baby’ uit waarmee hij ons liet snoepen van zijn lofi jazzgeluid dat toch wel iets bijzonders met je doet. Met z’n stem, teksten en geluiden brengt hij je in de juiste sfeer. Hier is hij ook heel eerlijk in: “I just try and be honest. I just write the music I want to hear and express the feelings I need to express and that’s it”, aldus Allen in een interview met Wonderland.

‘Blood loss’ is zo’n zeldzame plaat die je helemaal kan meeslepen in een verhaal. Het is koud buiten, en je slaat een smal en vochtig steegje in, het adres van een donkere jazz- en blueskroeg. Bij het openen van de deur ontsnapt er meteen een mistige rookwolk. Daarachter verschijnen een jazzdrummer, een gitaar klinkend als die van King Krule en een lage croonerstem. Het is een avond gevuld met poëzie, vervreemding, innemendheid, emotie en kalmte.

Poëzie, want Jacob Allen is een poëet en een romanticus, al meteen te horen bij ‘as-is’. Zijn teksten klinken als gedichten, waarbij hij zich niet inhoudt om de duisternis vroeg in zijn muziek naar voren te brengen. Met woorden kan hij de juiste gevoelens uitdrukken, zonder dat hij daarbij het noorden verliest. Allen pakt je helemaal in met zachte gitaarstreken en een gemoedelijke sax in ‘Lust’.

Er komt nog veel meer. In ‘BC/Rift’ proeven we van een ander drankje: een pertinente beat en zwoele stem schakelen over naar een r&b-ritme. De helderheid van Allens stem verwelkomt vervreemding en wanhoop bij een uitgedoofde liefde. Dit r&b-ritme zet zich verder in ‘Midnight blue’ waarbij zijn stem even die zachtheid verliest door wanhopige uitschieters. Hierbij treedt de muziek hem achterna, maar zanger en geluid vinden op tijd terug het rustpunt.

Allen heeft duidelijk nagedacht over structuur. De hele plaat klinkt als een opname van dat rokerige optreden in die kroeg. ‘as-is’, ‘limbo lake’ en ‘close’  (let op hun schrijfwijze) zijn minder belangrijk, maar wel noodzakelijke overgangen die de trekkers ‘Lust’, ‘Midnight blue’ en ‘Bruise cruise’ naadloos inleiden of afsluiten. Die laatste komt trouwens sowieso terug op ons eindejaarslijstje van 2018. Allens zachte en getormenteerde stem, samen met een aanstekelijk en gevarieerd ritme en tot slot een volle saxofoon zijn al genoeg om ons helemaal in zwijm te doen vallen. Als dat nog niet genoeg was, bouwt het nummer gestaag op en barst het uiteindelijk uit z’n voegen waarbij alle ingehouden emoties hun hoogtepunt bereiken: de catharsis waarop we zaten te wachten.

Jacob Allen weet waar hij mee bezig is op ‘Blood loss’. Ondanks het uitdrukken van zijn duisternis in zijn emoties weet hij steeds zijn helderheid te bewaren. Hij is in staat zijn gevoelens over te brengen zonder daarbij onstabiel over te komen.