Blonde Redhead heeft in zijn 21-jarig bestaan al heel wat transformaties ondergaan. Ooit deden ze met noiserockplaten vol dissonant gitaarspel sterk aan het werk van Sonic Youth denken. Toen vier jaar geleden ‘Penny sparkle’ uitgebracht werd, maakte het ontstemde gitaargeluid plaats voor synthklanken en beats. Op ‘Barragán’ hoor je dat de groep nog steeds deze weg bewandelt.
Tijdens de titelsong waarmee het album begint lijkt de band ons te willen droppen in een oase van rust. Het is een instrumentaal muziekstuk waarbij je een akoestische gitaar hoort die het achtergrondgeluid vormt, terwijl de melodie door een fluit verzorgd wordt. De ideale soundtrack voor een sauna.
De meest opwindende song van de plaat is ‘Dripping’. De ruwe beats sluiten mooi aan bij het ijle gezang. Dat het hier niet om een rocknummer gaat is duidelijk, maar de rustige, ontspannen sfeer die heerst op het album wordt hier (een beetje) doorbroken. Ook ‘Penultimo’ lijkt een beetje buiten de lijntjes te kleuren, wat we bij de andere liedjes wat missen.
Barragán is geen slechte plaat, ook niet ondermaats. Toch lijkt het na ettelijke luisterbeurten nog steeds of we sommige nummers voor het eerst horen. Denk niet dat Blonde Redhead de commerciële toer is opgegaan en daardoor gewoontjes klinkt. Het drietal is nog steeds creatief, al klinken sommige songs wat leeg. Neem ‘Cat on the roof’ bijvoorbeeld, dat naast het gezang vooral steunt op een heel simpele basriff, maar ons niet echt bijblijft. Heel even lijkt de song gered door een half gedempte gitaar die wat frisheid brengt. Dit mocht evenwel niet tot het einde duren.
Op Barragán graait het trio naar de essentie. Wel gooien ze bij deze zoektocht soms net iets te veel ingrediënten overboord. Desalniettemin is het aangenaam luisteren.
Blonde Redhead speelt op 19 september in Vera te Groningen (info en tickets), op 20 september in Paradiso in Amsterdam (info en tickets) en op 21 september in de Botanique in Brussel (info en tickets)
Album verdeeld door V2
