Rond Fuck Buttons is het jammer genoeg al even stil, maar dat wil zeker niet zeggen dat beide breinen achter het project op hun lauweren blijven rusten. De twee heren focussen zich tegenwoordig vooral op hun soloprojecten, waarbij vooral Benjamin John Power onder de naam Blanck Mass heel wat furore weet te maken. Met ‘World eater’ wist de man in 2017 al heel wat aandacht naar zich toe trekken, ‘Animated violence mild’ is de kans bij uitstek om zijn reputatie als solo-act te verzilveren.

Na een verwaarloosbare intro van amper een halve minuut worden we meteen voor de leeuwen gegooid met het wild beginnende ‘Death drop’. Stuwende ritmes, energieke geluidsmuren en geschreeuwde vocals: dit nummer bevat meteen alle geluiden die we met Blanck Mass zijn gaan associëren. Opvallend is echter hoe toegankelijk en dansbaar de razernij wel niet is. Power mag dan wel erg lawaaierige muziek maken, hij heeft ook een enorm goed oor voor aanstekelijke melodieën en is er een meester in om die twee uitersten met elkaar te verzoenen. Waar Fuck Buttons de luisteraar vooral in een overweldigende trance wilde brengen, mikt Blanck Mass duidelijk op een actievere luisterervaring.

Hierna komen alle voorgenoemde elementen in nog intensere mate aan bod in het fantastische ‘House vs house’. Enkel het geschreeuw wordt ingeruild voor heerlijke vervormde zanglijnen die het geheel een melancholische uitstraling geven. Vooral de euforische synth-climaxen die doorheen deze track verspreid zijn vormen de hoogtepunten van het nummer en bij uitbreiding de volledige plaat. ‘House vs house’ slaagt erin om een perfecte culminatie van Blanck Mass z’n sound te zijn, terwijl het voor zijn doen toch atypisch agressieloos is.

Met ‘Hush money’ gaat het tempo vervolgens een tandje omlaag, waardoor je een gematigde adempauze krijgt om erna weer het razende ‘Love is a parasite’ te ondergaan. Het enige échte rustmoment is echter ‘Creature/west fuqua’, waarin Power zijn leren handschoenen eventjes inruilt voor een fluwelen paar om ons te trakteren op enkele relaxerende harptonen. Het is een waar moment van schoonheid in het oog van de storm. Met de laatste nummers ‘No dice’ en ‘Wings of hate’ krijgen we niets te horen dat we niet al eerder op de plaat vonden, maar door de muzikale oase waarin we ons net nog bevonden gaan de tracks zeker niet vervelen. Geen hoogtepunten, maar interessant genoeg om het album op bevredigende wijze af te sluiten.

Met ‘Animated violence mild’ levert Blanck Mass enkele van zijn sterkste nummers tot op heden af. De volgende keer dat we hem live mogen aanschouwen hopen we zeker om onder andere ‘House vs house’ en ‘Love is a parasite’ in de setlist aan te treffen, want hij bewees eerder al dat zijn indrukwekkendste werk in een podiumzaal nog veel harder binnenkomt. Doordat het album wat gewoontjes afsluit kunnen we jammer genoeg nog niet van een meesterwerk spreken, maar dankzij de hoogtepunten kunnen we dit misschien toch wel zijn beste werk tot op heden noemen.