Het werk van de Britse rapper, choreograaf en danser Tom Heyes laat zich kenmerken door een aparte expressiviteit. Onder de naam Blackhaine rapt hij met een stem die tegelijk fris en betonhard klinkt. Zonder dat zijn muziek te letterlijk overkomt, roept hij een grauw landschap op gedomineerd door gezichtsloze constructies, mistige eenzaamheid en angst. Zoals bij zijn twee eerste ep’s rekent hij voor zijn derde, ‘Armour II’, opnieuw op de productie van Rainy Miller, een jeugdvriend van Blackhaine. Het resultaat deconstrueert drill en noiserap, en is een indringende uiting van onrust.

‘Armour II’ ontvouwt zich als een grimmige kortfilm, en gaat dan ook cinematisch van start. Een diepe bastoon vormt de achtergrond waarop Blackhaine met spoken word de relatie met zijn sterfelijkheid bevraagt. Later op de track verklappen de synths een vreemde soort euforie. Wanneer de Brit de refreinen besmeurt met achtervolgingsangst (“I see ‘em lurk in my peripherals”), brengt Miller digitaal klinkende violen naar boven. Het nummer vindt hierdoor schoonheid in de meest grauwe plaatsen. Hoewel Heyes’ teksten een gevoel van claustrofobie opwekken, ligt er net vrijheid verscholen in de verschillende muzikale vormen. Zo vinden we zowel vioolpassages met spoken word, als drill-achtige flows op stuiterende 808-bassen.

Die onorthodoxe schoonheid is terug te vinden in ‘Prayer’. De instrumental is gefocust: lichtvoetige percussie wordt ondersteund door waterige synthesizers die zich voorzichtig en fragiel ontwikkelen. Gezonken in autotune bouwt de rapper op met een scherpe flow tot de vocal performances van Iceboy Violet en Blood Orange, die het nummer een atmosferische climax geven. Na de succesvolle bijdrage van die laatste – en na een prominente positie in het choreografieteam van Kanye West –, zijn wij ontzettend benieuwd wie de collaboratiegerichte Blackhaine in de nabije toekomst nog een handje zal toesteken.

Het narratief in het nu nog bescheiden oeuvre van Blackhaine is sterk verbonden. De mantra “I was dreaming I was dead”, die doorheen de ep weerklinkt, alludeert op het moment van zijn ziekenhuisopname enkele jaren geleden. Op de artwork van de vorige ep ‘And Salford falls apart’ zien we namelijk een ijskoude foto van zijn ziekenhuisbed, een ervaring die volgens hem op het nippertje was – “Shaky heart and lungs”. Dissociatieve gedachten in een hotelkamer, de grijsheid van zijn omgeving, de snelweg M6… het zijn slechts enkele van de motieven die Blackhaine met een aanstekelijke urgentie opwerpt.

Het is indrukwekkend hoe de rapper op een ep van 23 minuten extreem ruim zijn tijd neemt. De luisterervaring is gelijkend aan die van een volwaardig album. Een nummer als ‘Faith’ dient als interlude om de opvolger ‘Prayer’ te introduceren. Ook heeft afsluiter ‘Waiting room’ een geduldig karakter: na Blackhaines eindscène (“I was dreaming I survived”), neemt kinseyLloyd als het ware de eindcredits voor zijn rekening. Onder een prachtige piano biedt hij met zijn kalme stem een sterk contrast tegenover de knokigheid van Heyes. En zo eindigt ‘Armour II’, een ep die we niet zomaar op repeat kunnen zetten, maar een die eerder kracht vindt in geduld en betrokkenheid.