Op rock & roll staat geen leeftijd en dus heeft het genre ook geen minimumgrens. De jonkies van Black Midi hadden dat al bij hun debuut ‘Schlagenheim’ begrepen en vervellen op opvolger ‘Cavalcade’ tot doorgewinterde muzikanten. De band uit Londen wil van het jeugdige imago af en staat niet verder stil bij zijn ontgroening. Bekijk ter illustratie de twee KEXP-sessies en u weet wat we bedoelen. Met gebleekt haar en een stropdas kan de frontman zijn jeunesse wel verbergen maar niet zijn doorleefdheid. Zouden ze de kinderfoutjes van hun debuut ook ontgroeid zijn?

Opener ‘John L’ ontketent een storm met flitsende koperblazers en donderende drums. Black Midi doet het tegenwoordig met een gitarist minder, al is die leegte niet te merken door de nieuwe gezichten op koperblazers en piano. Het geheel zou naar een industrial nummer neigen als de karikaturale stem van Greep er niet was. De preutse gitaarbegeleiding op ‘Marlene Dietrich’ maakt het contrast met de vorige track dan ook des te groter. Alsof je van een rave in Sheffield in een Londense jazzclub gegooid wordt. Kunstzinnige arrangementen van strijkers en blazers tekenen dit nieuwe gezicht van Black Midi. Dit gelaat lijkt van korte duur want met ‘Chondromalacia patella’ bevinden we ons terug in intensere sferen. De titel is de benaming voor een aandoening aan de knie maar het nummer kent geen roest en blijft beweeglijk.

Bassist Cameron Picton neemt op ‘Slow’ de zangpartij voor zijn rekening en kalmeert met zijn zachte stem zijn kompanen wanneer het uit de hand dreigt te lopen. Met Cameron op zang en de toegevoegde blazers is de vergelijking met Black Country, New Road niet ver weg, vooral wanneer saxofonist Lewis Evans van laatstgenoemde meedoet. ‘Diamond stuff’ zweeft naar ongekende hoogtes waarna ‘Dethroned’ een flipperkast aan gitaarriffs imiteert. Greeps stem komt niet altijd op de juiste plaats en overtuigt pas echt wanneer hij op ‘Hogwash and bladderich’ zijn expressieve, verhalende zangstijl inzet. ‘Ascending forth’ toont tenslotte voor een tweede maal het tedere kantje van black midi. Tijdens deze absurde mijmering heb je geen idee waar de muziek heen wilt gaan. De filmische slotseconden komen daardoor niet onverwacht.

Na het bejubelde debuut is de druk van een tweede album nauwelijks voelbaar. Weinig jonge bands zijn zo stressbestendig. ‘Cavalcade’ is speels, spannend en spaarzaam tegelijk, kortom het bewijs van een standvastige band die nieuwe richtingen durft aftoetsen. En kunnen we zelfs nog van kinderfoutjes spreken wanneer Morgan Simpson één van dé meest talentvolle drummers uit Londen is?

black midi speelt op 30 november 2021 in de Botanique. Tickets & info vind je hier.