Als er één man trots zou moeten zijn op Black Country, New Road, dan is het Darwin wel. De band ontstond oorspronkelijk als Nervous Conditions, maar hield op te bestaan nog voor hun debuut uitkwam, nadat één van de groepsleden van grensoverschrijdend gedrag werd beschuldigd. Onder hun nieuwe naam werden ze meteen overladen met superlatieven. Na hun eigenzinnige doorbraak met ‘For the first time’, volgde met ‘Ants from up there’ een koerswijziging: minder postpunk en free jazz, meer klassiek minimalisme en indie-folk. Maar ook met minder bandleden. Zanger Isaac Wood kondigde net voor de release zijn vertrek aan om prioriteit te kunnen geven aan zijn mentaal welzijn. Opnieuw naar de tekentafel dus. Alle oude nummers werden naar het archief verbannen en er werd met een propere lei begonnen. Het resultaat? Een tour, een live-album vol nieuw materiaal en de keuze om nog maar eens te vervellen. Et voila, anno 2025 zetten de Britse jonkies met ‘Forever howlong’ een nieuwe stap in hun eigenste survival of the fittest. 

Black Country, New Road heeft een reputatie opgebouwd als een band die je op charmante wijze tegen de haren in strijkt. Verwachtingspatronen lijken niet te bestaan in hun sonische woordenboek, of ze zijn in elk geval goed verborgen. Op ‘Live at Bush Hall’ hoorde je een band in transitie: ze waren hun frontman kwijt, maar zagen daarin eerder kansen dan beperkingen. ‘Forever howlong’ is de natuurlijke volgende stap. De rauwe post-punk van weleer heeft plaatsgemaakt voor speelse, lichtvoetige folkpop verhalen met subtiele weerhaken.. 

Black Country, New Road is op hun best als ze hun klassieke scholing koppelen aan tempo- en stijlwisselingen. ‘Two horses’ evolueert van een zeemzoete, sprookjesachtige ballade (met een glansrijke bijrol voor de bouzouki) tot spannende poprocker, en devolueert weer terug. Het zestal blinkt uit in het bouwen van wonderlijke harmonéen, maar ‘Forever Howlong’ is op zich ook een kentering. De focus ligt volledig op het vrouwelijk perspectief, waarbij de zang, en het meeste van de songwriting, verdeeld werd onder Tyler Hyde, Georgia Ellery, and May Kershaw. De barokke pop van ‘Besties’ zou op de eerste twee albums nooit een plek hebben gekregen. De onschuldige benadering van een liefdesrelatie klinkt aandoenlijk, maar de zachtheid op deze plaat is soms ook een schijnvertoning. Terwijl de melodie van ‘Nancy Tries to Take the Night’ nostalgische gevoelens oproept, vertelt het nummer hoe het is om je lichaam te moeten verkopen. Black Country, New Road zet ons ook in deze vorm bewust en continu op het verkeerde been.

‘Forever Howlong’ onderzoekt de wereld met een onbevangen blik, maar schuwt de realiteit niet. In een tijd waarin strijd en verdeeldheid op alle niveaus heersen, biedt de band een eerlijke, soms troostende kijk. “Maybe I speak in a way that makes it seem like I was born yesterday / But I’m not afraid at all,” klinkt het in ‘Socks’, een nummer over een relatie onder hoogspanning. Ondanks de onverbloemde eerlijkheid blijft hoop het overheersende gevoel.

Opvallend is dat de nummers die ons het meest triggeren, degene zijn die de zes minuten overschrijden. ‘For the cold country’ start met een dromerige ballade van May Kershaw en groeit uit tot levendige, ritmische alt-pop. Wanneer de sax inzet, zwelt het nummer verder aan tot de vastberadenheid muzikaal tot ontbolstering komt. 

‘Forever Howlong’ laat een band horen die rust lijkt te vinden in subtiliteit. Geen muzikale uitspattingen, maar wel intrigerende, sprookjesachtige folk, alt- en kamerpop waarin de onvoorspelbaarheid zich in de details verschuilt.  Wanneer je het samenspel en gelaagdheid van de arrangementen en teksen kan doorgronden, ontstaat de echte verwondering. Voorlopig krijgt de plaat ons niet meteen op het puntje van onze stoel, maar met elke luisterbeurt groeit de liefde een beetje meer.