‘Cacti’ ofwel ‘cactussen’, zo heet de nieuwe plaat van Billy Nomates, het alias van de in Bristol wonende Tor Maries. Dat ze voor deze titel heeft gekozen is niet zo verbazend. Enerzijds gedijen cactussen op de meest bizarre plekken, waardoor Nomates er de vertaalslag inziet van haar beleving van de laatste jaren, namelijk als een survival. Anderzijds is het een plant die mensen verdeelt: sommigen zijn gefascineerd door hun levenskracht, anderen zien enkel het stekelige, eenzijdige uiterlijk. Ook in die controverse valt er een link te leggen naar Nomates. 

Dat Billy een piekeraar is werd reeds duidelijk op haar zelfgetitelde debuut. Waar haar gedachtesprongen zich op ‘Billy Nomates’ vooral naar het maatschappelijk debat richtten, focust ‘Cacti’ zich voornamelijk op het weifelen over relaties. Het leven en de liefde zijn namelijk complex, dus die ene waarheid is totaal onbestaande. 

Wanneer mensen zich (emotioneel) tot elkaar verbinden, start de niet aflatende zoektocht naar balans tussen elkaar aantrekkende en afstotende noden en behoeften. Het zijn die overpeinzingen die Nomates blijkbaar hebben wakker gehouden de voorbije periode. 

“My inner peace is broken into five. Balance is gone” – ‘Balance is gone’ 

Nu de focus op interpersoonlijke relaties ligt, beweegt er ook het één en ander in de muzikale benadering. Die is au fond nog steeds basaal en ontsproten uit Nomates’ brein en vingers. De drijfkracht van zeer aanwezige bassen gehuld in post-punk maken echter plaats voor een meer popgerichte benadering met meer oog voor detail en variatie. Minder protest en furie, meer harmonie en bedachtzaamheid. ‘Roundabout sadness’ is een smartenlied waarbij een orgel het dwaallicht vormt en dat doet denken aan het walsje ‘The last goodbye’ van The Kills.

“You know the right words to say. In the right order. I put my foot in my mouth. And do things inside out … But I didn’t come to climb ladders like you. I’ll sing when it matters. Not a minute too soon”  – ‘Fawner’

Dat voorgaand citaat verpakt wordt in een aan country verwante popsong, is in onze verbeelding gewoon een venijnig knipoogje naar Lana Del Rey of Taylor Swift. Alleszins toont het een totaal andere muzikale kant van Nomates. ‘Saboteur forcefield’ is nog zo een ballad die doorspekt is met venijnige cactusnaalden. 

In ‘Spite’, dat nog eens ruig en met de voet vooruit klinkt, gaat ze verder op zoek naar wat zich onder de waterlijn van ons handelen afspeelt. Een nummer dat enigszins connectie maakt met het werk van Kae Tempest, met dat verschil dat Nomates de speelsheid bewaart, terwijl Tempest bewust de pijn opzoekt. Beklijven doet ze wat ons vooral op afsluiter ‘Blackout signal’, waar ze geleidelijk de spanning opbouwt en haar stem op zoek gaat naar een diepere emotionele lading. 

‘Cacti’ laat met dit alles even dubbele gevoelens na als de inleiding liet uitschijnen. Je kan je er laven aan de levenssappen en verwonderd zijn door wat zich aan de binnenkant afspeelt. Het uiterlijk van de nummers is in zijn diversiteit aanlokkelijker dan de eerste aanblik doet vermoeden, al blijft niet alles hangen. De stekels zijn ook iets minder scherp dan we van Billy Nomates gewend zijn. We zijn er nog niet uit of we wel zo’n bedachtzame plaat van Nomates willen, al merken we dat we bij elke luisterbeurt deze nieuwe wending meer gaan omarmen.