‘Halloween, is mijn favoriete feest/Dan ben ik verkleed in een griezelbeest’  zongen de M-kids in 2001. We zijn 2019 en Billie Eilish neemt deze energie en maakte er een volledig album rond. Dat de zeventienjarige de wereld verovert met haar breekbare stem, zwaar dreunende bassen en trieste teksten, is een understatement. Jong en oud hangen aan haar lippen en de concertzalen verkoopt ze uit. Een Mount Everest aan verwachtingen die in te lossen waren en gelukkig voor haar én voor ons slaagt ze daar voor het leeuwendeel in.

De zangeres kennen we vooral van de emotionele balades, waar ze op een afstandelijke toon de luisteraar toespreekt. Bijvoorbeeld ‘idontwannabeyouanymore’ en ‘ocean eyes’. Voor een zeventienjarige lijkt ze al een vol leven geleid te hebben als we haar teksten moeten geloven. Eenzaamheid, verdriet en pijn zijn terugkerende thema’s waar Eilish officieus haar handelsmerk van gemaakt heeft.

Op ‘When we all fall asleep, where do we go’ is het ook van dat verdriet en tristesse, maar deze keer in een gitzwart jasje en met hier en daar zelfs wat plezier. Beginnende bij het begin. Het nummer simpelweg ‘!!!!!!!’ getiteld, is de Amerikaanse die tegen een man zegt dat ze haar invisalign (een soort beugel red.) uitgenomen heeft en dat dat het album is. Naadloos gaan de uitroeptekens over in een dreunende beat, fel contrasterend met wat we van haar gewoon waren. Het orkest maakt plaats voor de dancehall waar Eilish verdeelt en heerst als the bad guy. Als dominatrix kleineert ze het mannelijk geslacht “So you’re a tough guy/Like it really rough guy/Just can’t get enough guy/Chest always so puffed guy” zingt ze op een honende toon.

De oude Billie is nog niet verloren. Hoe borst vooruit ‘bad guy’ ook was, ze wordt meteen opgevolgd door ‘xanny’. Vier minuten die volledig de Eilish-huisstijl dragen om daarna terug de duisternis in te kruipen op ‘you should see me in a crown’. ‘when we all fall asleep, where do we go’ is een werk van evolutie. We zien de zangeres veranderen doorheen de plaat. Met sporen van wat was, maar ook een blik op wat komende is. Het koord waar ze zich op balanceert is strakgespannen en ze voert haar kunstjes netjes uit.

Met veertien nummers op de tracklist is het debuut langer dan de meeste albums die tegenwoordig het daglicht zien. Drie kwartier lang verveelt Eilish bovendien amper. Mede dankzij de balans die ze weet te houden tussen sad core pop songs en bonkende clubbeats met enkele pieken die ons aandachtig houden doorheen de luisterbeurt. Op ‘when the party’s over’ toont ze zich van haar oprecht emotionele kant. Niets opgedrongen, sobere instrumentatie en backings waarmee Eilish zichzelf en haar uniek stemgeluid centraal zet. Zowel de hogere als lagere registers weet ze moeiteloos aan te raken, waarmee ze criticasters lik op stuk geeft en alle andere twijfels rond haar kunnen als zangeres wegwuift.

Haar jonge leeftijd belemmert Billie Eilish niet om met een sterk debuut naar buiten te komen. Zoals we in 2013 ‘Pure heroine’ van Lorde hadden, hebben we nu ‘When we all fall asleep, where do we go’. De zangeres drijft van het ene muzikale uiterste naar het andere, en heeft het naar haar zin – ook al lijken haar teksten dat soms tegen te spreken.

Billie Eilish speelt deze zomer op Pukkelpop (info & tickets).