Weinig verhalen uit de recente popgeschiedenis spreken zo tot de verbeelding als Billie Eilish’ razendsnelle klim naar de top van de industrie. Slechts zeventien was ze toen haar debuut ‘When we all fall asleep, where do we go?’ en sindsdien zijn alle muzikale ogen permanent op haar gericht. Niet enkel de piepjonge leeftijd van de artieste viel op. De licht experimentele beats van broer Finneas en Billies bijna fluisterende zangstem maakten van haar een van de interessantste popsterren van het moment.

De verwachtingen lagen dan ook hoog voor opvolger ‘Happier than ever’, waarop de zangeres duidelijk volwassener is geworden. Heftige uitschieters als ‘You should see me in a crown’ ontbreken op dit album, en er wordt vaker gekozen voor subtielere, meer genuanceerde instrumental.

Die volwassenheid is niet enkel het resultaat van het voortschrijden van de tijd. Eilish is snel volwassen moeten worden door plots als wereldster voor de leeuwen gegooid te worden. Openingstrack ‘Getting older’ hint hier al naar. Over een sprookjesachtige instrumental fluistert ze een parabel over de donkere kant van de faam. Plots staan er regelmatig onbekenden aan haar deur, en iedereen heeft wel een mening over haar lichaam, haar stijl en haar gedrag.

Dit thema neemt een centrale positie in op ‘Happier than ever’. Het sinistere ‘Overheated’ gaat over alle blikken en camera’s die haar permanent volgen en op ‘NDA’ vraagt ze iedereen waar ze mee rondhangt om een legaal document te ondertekenen waardoor ze niet met de pers mogen praten. ‘Goldwing’ is dan weer een boze track waarop Billie laakt hoe de muziekindustrie jonge, getalenteerde vrouwen vaak als wegwerptrack ziet. En als dit allemaal nog niet duidelijk genoeg was, is er nog de spoken word-interlude ‘Not my responsibility’ waarop de retorische vragen van Eilish onmogelijk te negeren zijn.

De zangeres werd niet enkel gekwetst door “het grote publiek”, maar ook door persoonlijke contacten. In interviews liet ze al weten dat ze het slachtoffer was geweest van misbruik, iets wat ze treffend verhaalt op de door merg en been snijdende gitaarballade ‘Your power’. Het zijn echter niet alleen toxische relaties die voorbijgaan: de Phoebe Bridgers-achtige afsluiter ‘Male fantasy’ gaat over hoe de zangeres een goede partner verloor en er niet over geraakt. In ‘Everybody dies’ filosofeert ze over de vergankelijkheid van alle dingen, goed én slecht.

Ondanks deze zware thema, is ‘Happier than ever’ toch geen volledig ironische titel. Voor elk kwetsbaar, neerslachtig nummer is er ook een krachtige track te vinden die blaakt van het zelfvertrouwen. ‘I didn’t change my number’ is een stoere song waarop ze een hopeloze ex bewust negeert. ‘Lost cause’ bespreekt hetzelfde thema, maar valt vooral op door het heerlijk zwoele minimalisme van de simpele beat en de onweerstaanbare baslijn. Ook het titelnummer gaat over het breken met een slechte relatie, maar probeert dit op een euforische manier te doen met een rockende tweede helft.

Ook aan de industrie maakt ze duidelijk dat ze geen weerloos slachtoffer is. ‘Therefore I am’ is een dikke middelvinger naar iedereen die Eilish wil gebruiken om mee te surfen op haar succes. Billie is jong, maar niet naïef. Op ‘My future’ beschrijft ze hoe ze, ondanks alles, toch uitkijkt naar wat de toekomst haar zal brengen. Daarbij trekt ze zich duidelijk niets aan van de verwachtingen die rond haar spoken: “I know supposedly I’m lonely now/ Know I’m supposed to be unhappy/ Without someone, But aren’t I someone?”

Ten slotte krijgt ook de liefde ook nog een positieve plek op het album, ondanks alle verhalen over pijnlijke breakups en toxische relaties. ‘Billie bossa nova’ is een romantisch, sensueel nummer waarin Billie een potentiële lover tegenkomt in de hotellobby. Het ronkende ‘Oxytocin’ zou dan weer kunnen gaan over wat er vervolgens in de kamer gebeurt. Je over je tegenslagen heen zeten en weer zin krijgen in de toekomst, ook dat is volwassen worden.

‘Happier than ever’ is geen perfect album. Het duurt wellicht iets te lang, en hier en daar begaat Billie een muzikale misstap. Vooral ‘Halley’s comet’ is een beetje een saaie ballade die van iedereen had kunnen komen en de uniek Eilish-toets mist – zowel van Billie als van Finneas. Ook de tweede arenarockhelft van het titelnummer is een beetje te kitscherig. Ondanks die kleine klachtjes horen we hier wel een zelfverzekerd statement van een artieste die op negentienjarige leeftijd al een heel duidelijk, boeiend beeld heeft van waar ze heen wil met haar carrière.