Zelfvergeving, dankbaarheid en oprechtheid zijn de key words op ‘Gratitude’, de derde langspeler van de songwriter uit York met een prachtige naam Benjamin Francis Leftwich. Hij ontwaakt uit een gevecht met verslavingen en is opnieuw verwonderd door de wereld rondom hem: “Dit album is een observatie van hoe ik traag begon te begrijpen hoe liefde, overgave, nederigheid en verslaving in elkaar zitten”. Bovendien vond hij onderdak bij Dirty Hit, het label dat ook The 1975 en The Japanese House onder zijn hoede heeft. Een eerste uiting van dankbaarheid horen we in de titeltrack, waar Leftwich bovenop subtiele pianoakkoorden, saxofonen en elektronica zijn statements bekendmaakt. Na drie jaar stilte staat hij er terug, creatiever dan ooit tevoren.

‘Look ma!’, de recentste single, laat een experimenteel kantje van Leftwich zien die we op eerdere albums niet terugvonden. De ep ‘I am with you’ van vorig jaar gaf wel al een teken in die richting. Leftwichs luchtige stem vervlecht zich met samples, synths en een uptempo beat in een gelaagde, sterke productie. Op ‘Sometimes’ blijkt dat de akoestische gitaar niet volledig verdwenen is. Naast het folky gitaargetokkel horen we Leftwich op vocoder zichzelf van backing vocals voorzien. ‘Folktronica’ is hier wel een gepast begrip. Tijdens ‘Big fish’ laat hij ons enkele minuten wachten totdat de song op gang komt. Een pianomelodie in loop en vocals staan tot dan centraal in een serene, warme intro. “How many times can I say? / I promise tomorrow I’m turning the page / I see why you started to pray” zingt Leftwich op ‘Tell me why you started to pray’, opnieuw een uptempo nummer en ditmaal met een erg positieve, zelfs dansbare ondertoon.

‘Luzern’ en ‘Real friends’ zijn opnieuw erg sterk geproducet, maar missen wat catchiness. Die vinden we dan wel in ‘I got you’ en ‘Blue dress’, hoewel de spijtbetuigingen in laatstgenoemden melodisch wat in herhaling vallen. Hoe dan ook slaagt Leftwich in de zware taak om akoestische gitaar en piano onopmerkelijk te vermengen met vervormde elektronica, synth-strijkers en originele klankpaletten. Hij vindt niet alleen zijn stem terug, maar ook een verrassend goede sound.

‘Miracle sister’ kan ons minder overtuigen maar ‘Roisin’ en vooral het tedere ‘The mess we make’ zijn mooie staaltjes songwriting. Leftwich brengt een geloofwaardig verhaal dat vraagt om aandacht. “Clarity finally is coming to me” zijn de laatste woorden die weerklinken op dit album, de woorden van een gelukkig man. Net zoals wij na het horen van dit album.

Benjamin Francis Leftwich speelt op 1 mei in DOK te Gent. Tickets en info vind je op de website van de zaal.