Beck Hansen heeft de voorbije 25 jaar al in vele wateren gezwommen en gaat voor zijn veertiende studioalbum ‘Hyperspace’ in zee met niemand minder dan Pharrell Williams. Het is een samenwerking die niet verrast – geen enkele met Pharrell als wederhelft doet dat – maar wel werkt. Naar eigen zeggen stimuleerde Pharrell Beck om alles meer down to earth aan te pakken met een minder drukke productie. Op ‘Hyperspace’ lijkt Beck echter ver weg te dromen en gaat hij vooral zijn eigen weg.

‘Saw lighting’ was het eerste uitgebrachte nummer met Pharrell nog voor er sprake was van een volledig album. Blijkbaar ook nog voor er sprake was van een minimalistische mindset. Veel ideeën vloeien door elkaar, zoals we gewoon zijn van Beck, en ook de slidegitaar doet terug zijn intrede. Een mondharmonica, samples, backing vocals en dreunende percussie overwelmen je gevoelige gehoorvliezen. ‘Uneventful days’ heeft iets weg van Janelle Monae en is een prima nummer al worden de voor de hand liggende melodieën wel erg veel herhaald.

Voor deze plaat werkte Beck met meerdere artiesten samen, zo is Sky Ferreira te horen op de achtergrond in ‘Die waiting’, een matig nummer dat Coldplay echoot. En over de Britse band gesproken, Coldplay frontman Chris Martin leende zijn stem op het nostalgische ‘Stratosphere’, tevens een van de enige nummers die Beck volledig zelf schreef. De zanglijnen zijn uitgerekt en soezerig. Beck drijft weg op een bedje van warme eighties synths met lyrics als “Turn me around. Collision course with the sun. Far above the ground. Halfway to oblivion.” Het had zo een voice-over kunnen zijn van Interstellar. ’Dark places’ is al even dromerig en beschrijft perfect wat Beck bedoelde met een minimalistische aanpak. De akoestische gitaar in combinatie met de backings en synths doen denken aan MGMT, maar past volledig op deze plaat.

In ‘Hyperspace’ neemt Terrell Hines een rapstukje voor zijn rekening, maar het is net zoals ‘See through’ geen uitschieter op de plaat, laat staan in vergelijking met wat Beck in het verleden al geschreven heeft. De titel ‘Hyperspace’ is overigens gebaseerd op de game Asteroids waarin je met de hyperspace-knop jezelf kon redden wanneer het fout ging, een soort ontsnappen aan de dood. Gelukkig is de plaat minder tragisch dan deze vergelijking doet vermoeden. Eindigen doet ‘Hyperspace’ in absolute schoonheid met het trage ‘Everlasting nothing’. Beck laat stemvervormingen voor wat het is en nodigt zelfs een klein gospelkoortje uit. De elektrische gitaar en hiphop beat maken dit dan weer typisch Beck.

We gaven het al lang op om een label te plakken op Beck en dat hoeft voor ‘Hyperspace’ ook helemaal niet. Hij is gekend om zijn vreemde binnenbaantjes, zo was hij een van de eerste om hiphop beats te combineren met een country gitaar. Beck is een tijdreiziger die toevallig ook een songwriter is. ‘Hyperspace’ zal wellicht geen Grammy Awards opleveren – hij heeft er toch al zeven – maar is wel een mooie toevoeging aan de rijke reeks albums die Beck al bijeen schreef. Ondanks de samenwerking met Pharrell en de gastenlijst van muzikanten blijft Beck trouw aan zijn werkwijze, al dan niet met een zuinigere, en minder origineel klankenpalet.