Het heeft zes jaar geduurd, maar de heren van Beak> zijn terug. En hóe: het drietal komt uit het niets aanzetten met een gloednieuwe plaat. In een tijdperk van eindeloze teasers en soortgelijke uitgemolken promotie kunnen we zo’n verrassingsaanval alleen maar toejuichen. Zeker als die zo spannend en avontuurlijk klinkt als ‘>>>>’.

De eenzame kerkorgel van ‘Strawberry line’ geeft het startschot. Al vraagt de band in eerste instantie je geduld. Na een anderhalve minuut voegt een galmende stem zich bij het geheel. Rond minuut vier banen de drums hun weg door het nummer. Sterke opbouw, dito einde, dreunende synths en desolate “oh oh oooh’s” stapelen zich op tot de band je een paar hemisferen hoger heeft getild. Beak> is zo een band die begrijpt dat een muzikale trip een kwestie is van opbouwen, sudderen, je bij de hand nemen om op het einde samen op te stijgen. Vakmannen, zo je wil.

‘Bloody miles’ is nog zo een valse trage. Halverwege ruilt het trio de krautrock-spielerei van het begin in voor een botergeile funkgroove. Speciale vermelding voor de benevelde fluitklanken die het geheel nog wat extra panache geven. Het zijn vooral die momenten van onvervalste speelvreugde die ‘>>>>’ een paar niveautjes hoger tillen. Luister maar naar ‘Windmill hill’, een nummer dat door zijn korte lengte als een buitenbeentje aanvoelt. Toch vormt het voor ons een hoogtepunt. De gitaren klinken vals gestemd. Ze verzuipen ei zo na in de fuzz en een gejaagde drumbeat probeert het geheel wanhopig samen te houden. Niets klinkt zoals het zou moeten klinken en juist op zulke momenten klinkt Beak> het best.

Iets meer van zulke kleine vingeroefeningen had van deze goede plaat misschien een héél goede plaat gemaakt. Structureel tapt de band namelijk nogal vaak uit hetzelfde vaatje: geduldig opbouwen, langzaamaan de pedalen verliezen om naar het einde toe terug de teugels strak in handen te houden. Een nummers als ‘Hungry as we’ valt daardoor wat mager uit. Ook ‘The seal’ voelt, ondanks de strakke motorik-drumbeat, wat zoutloos aan.

Het afsluitend tweeluik compenseert dat manco ruimschoots. In ‘Secrets’ sijpelt de Portishead-erfenis van stichtend lid Geoff Barrow het meeste door. Waar de muziek van Portishead grootstadeenzaamheid in het zwart-wit uitademt, kleurt die hier vooral verschillende neontinten.

Vraag ons niet hoe je ‘>>>>’ moet uitspreken, maar wel of elke muzikale fijnproever hem eens een kans moet geven. Indien die een oogje kan dichtknijpen voor een tweetal uitschuivertjes, luidt het voorspelbare antwoord “ja”. En voor wie niet aan zijn trekken komt, kan zich nog altijd richten tot de machtige albumhoes.

Beak> stelt het nieuwe album voor op 12.7 op een uitverkocht Cactus Festival en 19.11 in Botanique (tickets & info).