Achter schijnbaar eenvoudige en lichtvoetige popsongs zit vaak meer dan we denken. Met ‘Drastic measures’ brengt de Amerikaanse componist Roger Sellers onder artiestennaam Bayonne zijn tweede album uit. Door looping, gelaagdheid en het overdubben van samples die hij al tientallen jaren verzamelt, maakt Sellers complexe nummers die hun heldere popkarakter weten te bewaren.

‘Drastic measures’ begint hetzelfde als vorige album ‘Primitives’: een opbouwende intro die minstens evenveel tijd krijgt als de aankomende nummers. Daarin horen we een repetitief ritme dat allerlei onbeschrijfbare omgevingsgeluiden uit Sellers’ persoonlijke catalogus aanstuurt. Een metafysische staat van bewustzijn was zo wat de rode draad van zijn vorige plaat. Hier zal echter ook een optimistische popsfeer ontkiemen, als een fris scheutje dat al een tijdje zat te wachten om zijn kopje boven de grond te steken.

Dat is meteen te horen in de titeltrack. Waar Sellers in het verleden zijn nummers naadloos in elkaar liet glijden, maakt hij de overgang hier abrupt. Een Afrikaans percussieritme slaat een opzwepende toon aan. De heldere melodie van de piano samen met de optimistische stem van de Amerikaan zijn een ticket waard naar de zon. Hij zingt hier over de instabiliteit van het leven van een kunstenaar, en de vaak futiele poging om een evenwicht te bereiken. Door afwisseling tussen een instabiele droomwereld en een opgewekte realiteit creëert Sellers een interessante spanning.

Een omslag volgt na ‘Same’, waar hij met dezelfde zachte pianotoetsen een gemoedelijke sfeer schept. ‘Gift’ en ‘Enders’ verkennen meer gewichtloze sferen door het loopen van allerlei samples. In die laatste, een instrumentaal kunstwerkje, construeerde hij een prachtig griezelig scharniergeluid door het kraken van een ovendeur.

We landen weer met beide voeten op de grond met ‘I know’, een zuiver popnummer dat wel eens een zomerhitje kan worden. ‘Kind’ is wat te braaf als alleenstaand nummer, maar last een adempauze in voor het volgende hoogtepunt. ‘Uncertainly deranged’ spat eruit met kletterende beats en tintelende pianotoetsen, die in ‘Abilia’ ongeremd voortdraven met een climax die misschien wel iets te veel van het goede combineert.

Hoewel ‘Bothering’ terugkeert naar een zweverige droomwereld, treden op ‘Drastic measures’ ludieke stemmingen vaker op de voorgrond. Sellers heeft meer nagedacht over afwisseling en complexiteit en dat is duidelijk te horen op deze plaat. Soms zelfs wat te veel, waaruit enkele nogal gekunstelde nummers voortvloeien.