Als er een award bestond voor droogste albumtitel van het jaar, dan zou Battant zeker zijn nominatie verdienen. Het duistere duo uit Londen heeft net hun tweede plaat uit. Jammer genoeg heeft gitarist/toetsenist Joel Denver dit niet meer kunnen meemaken, de man stierf een paar weken geleden. De doodsoorzaak is vooralsnog onbekend, de geruchten hebben het over een overdosis of zelfmoord. Zo liet hij de andere helft van Battant, met name de kwetsbare zangeres Chloe Raunet, met gebroken hart achter.
Niet enkel de muziek zelf maar ook de keuze van het label is tegendraads. ‘As I Ride With No Horse’ is uitgebracht op ‘Kill The DJ Records’ (Ivan Smagghe) dat meestal gericht is op elektronische muziek. Toch heeft het label geen vast genre, vaak is het een eclectische mix, zoals ook in dit geval. Als we er toch een naam op moeten plakken, brengt Battant een soort lo-fi indie rock met een laagje elektronische, experimentele sounds opgeplakt. De albumhoes ten slotte is ook zeer tegendraads en rebels. Er staat een lachend meisje van circa 5 jaar te poseren met een vrij groot jachtgeweer in haar armen.
Titelsong en tevens opener ‘As I Ride With No Horse’ is al meteen het meest aanslaande nummer van de plaat. Single ‘Shutter’ is ook niet mis. In beide songs doet de groep heel sterk denken aan The Raveonettes met een experimenteel, en eerlijk gezegd onnodig kantje op de achtergrond. De bedoeling van Battant is duidelijk: originaliteit creëren door het gebruik van controversiële geluiden en speciale instrumenten (blokfluit, keyboards,…). Naar onze mening is het resultaat echter een mislukking. Vier à vijf songs van de plaat vallen nog te slikken maar de rest is ronduit saai en klinkt zelfs als een recept voor hoofdpijn (‘Hubble’, ‘Scarlet’, ‘Pester’). De groep heeft potentieel, dat bewees ze al met de vorige langspeler. Ze zijn er deze keer echter niet in geslaagd om dit ten volle te benutten.
Een aspect van de plaat dat wel geprezen mag worden zijn de teksten, doorzeefd met dubbelzinnigheid en banaliteit. In het hilarische rijmpje ‘Farmer’s Ode To Wife’ komen deze kenmerken nog het meest naar boven: “Too much masturbation drives a farmer up the wall – and if I don’t get screwed tonight – you know I won’t get screwed at all”. Chloe’s heldere stem vertegenwoordigt hier het standpunt van een hillbilly in Texas. Ze zingt zelfs met een doorgedreven Amerikaans accent, wat nauwelijks voorkomt bij Britse bands. Sluitstuk ‘Fossil Fuel’ kan ons ook nog wel bekoren. Het is een dromerige song die op het einde goed wordt uitgerokken. Als experimenteel kersje op de taart opteerden ze hier voor een fluit die het lied omvormt tot een Western-soundtrack.
Heel waarschijnlijk is Battant voorgoed verleden tijd. Ze hebben in elk geval hun stempel gedrukt op de Britse indie-scene. Laten we hopen dat er studio’s zijn in de hemel, dan heeft Denver nog een derde kans om zijn talenten op plaat te zetten.
Album verdeeld dor Rough Trade