Natasha Khans fascinatie voor de jaren tachtig is altijd wel waarneembaar geweest in haar muziek. Met haar vijfde langspeler als Bat For Lashes gaat ze echter all the way. De plaat was er nochtans bijna niet geweest, na ‘The bride’ (2016) had Khan het gevoel dat het welles was geweest voor haar. Pas toen ze het script van een film aan het ontwikkelen was (een ode aan cult-klassieker ‘The lost boys’ en kinderfilms uit de eighties), drong het tot Khan door dat ze eigenlijk de soundtrack aan het schrijven was voor die film. De nummers die daaruit voortkwamen, vonden hun weg naar dit album. 

Er hangt dus een zwaar eighties-luchtje aan ‘Lost girls’, niet alleen om die eerder genoemde invloeden tevens omdat de nummers vooral opgebouwd zijn rond synthesizers. Tel daar het feit bij op dat Khan verhuisde van het druilerige Londen naar het zonovergoten LA en je kan je voorstellen dat de songs iets meer glitter uitstralen dan voorheen. Het gevoel van de plaat is dan ook lichtjaren verwijderd van het doorgaans akoestische ‘The bride’ en vormt een terugkeer naar de new-wave geïnspireerde electropop van Khans magnum opus ‘The haunted man’ – hetzij in een meer primitieve vorm. Zo komt de dromerige single ‘Kids in the dark’ met z’n synth-bassen en gated drums dichter dan ooit op het terrein van artiesten als Chromatics of M83.

Naar de verhaallijn van ‘Lost girls’ blijft het een beetje gissen, al is het wellicht losjes gebaseerd op ‘The Lost Boys’. Net als in de film krijgen we hier te maken met vampieren; hoogtepunt ‘The hunger’ is op tekstueel vlak misschien wel de meest duidelijke verwijzing (“I want to bleed and feed us forever”). ‘Vampires’ laat uiteraard nog minder aan de verbeelding over. Een duister, The Cure-achtig instrumenteel nummer als dit zou ze in het verleden trouwens nooit gecomponeerd hebben, wat op Khans drang duidt om uit haar comfortzone te treden. Wat ons betreft had ze meer van dit soort sfeervullers mogen maken.

Niet dat de overige tracks niet de moeite zijn : ‘So good’ heeft bijvoorbeeld een onweerstaanbaar drive en afsluiter ‘Mountains’ is een verfijnde ballad waar je de end credits als het ware ziet naar beneden rollen. Bij ‘Jasmine’, waar Khan zich aan een halve parlando waagt, spat het plezier er werkelijk vanaf. ‘Feel for you’ neemt je met z’n repetitieve, twee regels tekst en Nile Rodgers-gitaarlijn mee naar een discotheek in LA, circa 1983. Quasi elk nummer bevat wel een catchy synthlijn en ligt goed in het gehoor, maar daar staat tegenover dat meerdere luisterbeurten jammer genoeg geen nieuwe details openbaren, daar is dit album net wat te oppervlakkig voor.

Het verwijt dat Bat For Lashes uit gemakzucht zou meesurfen op de golf van 80’s-throwback (mede gestart door ‘Stranger things’) is zeker niet van toepassing. Ze heeft ontegensprekelijk haar hart en ziel in dit project gestoken, met een smaakvolle, in nostalgie-gedrenkte plaat tot gevolg. Verwacht niet de diepgang die op voorgaande albums zo aanwezig was, wel schaamteloos vertier waarbij je je verstand op nul kan zetten – een beetje naar het voorbeeld van ‘The lost boys’ eigenlijk.