Net als Taylor Swift kwam ook de Zweedse producer Bam Spacey met een jaartal als albumtitel aandraven. Daar houdt de vergelijking tussen beide artiesten meteen op, want terwijl de Amerikaanse zorgvuldig haar volgende stap naar werelddominantie plande, sleutelde de Zweed in zijn slaapkamerstudio naarstig aan een eigen sound. Na de ep’s ‘Land’ en ‘River’ resulteerde dit experiment in zijn eerste langspeler ‘1998’, naar eigen zeggen het jaar waarin de toen 18-jarige Magnus Johansson ophield met kind te zijn. Jawel, u raadt het al, we hebben hier te maken met een introspectieve elektronicaplaat.
Met het openingsnummer ‘Introduktion (Minne)’ lijkt de man direct een vette knipoog uit te delen naar koningen van de ambient-pop Air. De gelijkenis met ‘Alone in kyoto’ uit de ‘Lost in translation’-soundtrack is wel heel treffend. In vergelijking met het Franse duo kiest Bam Spacey echter voor een vollere en elektronischere sound. Toch is het ook voor hem belangrijk dat het geheel organisch klinkt. Door plons- en ritmische ademgeluiden waan je je in ‘Vak’ zelfs even een diepzeeduiker. Bij deze weet Sofia Coppola weer bij wie ze moet aankloppen voor de muziek van haar ‘Kleine zeemeermin’-project.
Ook uit zijn thuisland haalt de Zweed inspiratie. Zingen doet hij bijvoorbeeld gewoon in zijn moedertaal, maar doordat de onderkoelde stem vooral dient als sfeermaker valt dit eigenlijk nauwelijks op. Dan klinken de elektronische toetsen veel nadrukkelijker ‘made in Sweden’. De wijde synthklanken en wazige sfeer roepen herinneringen op aan landgenoten als jj en Korallreven, maar dan zonder de liefde voor hiphop van die eerste en de eeuwige vakantiestemming van die laatste.
In tegendeel, door klanken uit het techno- en trancespectrum binnen te smokkelen voert hier een soort melancholische dreiging de boventoon. Echt interessant wordt het wanneer de producer dat geluid toepast binnen de parameters van de pop, zoals op het titelnummer ‘1998’ en single ‘Upplyst’. Ook ‘Samma Liv’ klinkt in haar downtempo-grandeur bij momenten meeslepend. Helaas gaat het album in haar geheel redelijk geruisloos voorbij. Storen doet het nooit, maar ons koud laten kan niet de bedoeling zijn.
