Eerlijk waar, we dachten dat het nooit ging gebeuren. De release van ‘Broke with expensive taste’, het debuut van enfant terrible Azealia Banks, is zo vaak uitgesteld dat het leek alsof de hype rond de Amerikaanse zomaar voorbij zou gaan. Het werd zelfs even windstil rond de zangeres – haar uitschieters en beledigingen op Twitter buiten beschouwing gelaten natuurlijk. Vorige week was het eindelijk zover: zonder boe of ba stuurde de 23-jarige een tweet de wereld in dat het album te verkrijgen is in de iTunes store.
Dat Azealia een opvallend figuur is, valt niet tegen te spreken. Ze noemt zichzelf vaak Yung Rapunxel en haar fans – liefkozend? – Kuntbrigade. In 2011 scoorde ze een monsterhit met ‘212’, dat vooral in Europa op veel navolging kon rekenen. De artieste bracht een ep uit, tekende een platencontract met Interscope en begon te werken aan een debuut. Alles leek haar voor de wind te gaan. Na een tijdje besefte ze echter dat haar label niet begreep waar ze naartoe wou, en ze stopten de samenwerking. Banks kreeg wel de rechten van alle nummers die ze voor ‘Broke with expensive taste’ had opgenomen. Nu, eind 2014, is het eindelijk uitgebracht met de hulp van Prospect Park.
De plaat is zo eclectisch als maar zijn kan, en dat maakt het lange wachten waard. In ‘Gimme a chance’ hoor je duidelijk de afkomst van de rapster; ze woonde tijdens haar jeugd in de Bronx maar zong tegelijk musicals. Azealia Banks luisterde goed naar de muziek die in New York leeft en stopte die elementen in het lied. In ‘Ice princess’ merken we de invloed van vingervlugge AraabMuzik, die er een potentiële hit van maakt, maar eigenlijk is de song geen hoogvlieger. Anders is bijvoorbeeld ‘Nude beach a go-go’, een samenwerking tussen de zangeres en Ariel Pink die klinkt als de soundtrack van een foute serie in de jaren 60. Dit buitenbeentje brengt wat humor en maakt het geheel iets minder koud. ‘Miss Camaraderie’ is dan weer de favoriet van Miss Banks zelf, die zegt geboren te zijn om dat nummer te schrijven. De blazers op het einde zouden naar eigen zeggen zijn wat ze zal horen als ze sterft. Diezelfde blazers spelen trouwens de muziekpartij die we terugvinden op de albumhoes. ‘JFK’ zou gaan over “a certain popstar who likes to steal my ideas and pretend they were her own”. Wij durven te wedden dat het om Lady Gaga gaat.
De New Yorkse wordt vaak onterecht vergeleken met Iggy Azalea en Nicki Minaj. Ze doen elk hun eigen ding, en het opvallende is ook dat Azealia Banks net commentaar heeft op alles waar Iggy Azalea voor staat: de blanke vrouw die zich profileert als een zwarte vrouw, met alle stereotypen die daar bij horen. Een veel betere lijn zou die met ‘Run the jewels 2’ of ‘Yeezus’ zijn. De industriële sound die we op beide platen horen komt ook terug in ‘Broke with expensive taste’, net als de heerlijk agressieve ondertoon. Het beste voorbeeld hiervan is ‘Heavy metal and reflective’. Ook de grimey sound, vergelijkbaar met Britse artiesten als Tinie Tempah en Dizzee Rascal in zijn beginjaren, is typisch voor de 23-jarige. Misschien valt haar succes in Europa wel te verklaren door haar Europese geluid.
De eerste lp van de ‘212’-zangeres wordt geen hit bij het grote publiek, dat durven we voorzichtig te voorspellen. Het album is een net iets te grote mengeling van verschillende stijlen en genres, wat het al snel verwarrend maakt voor de luisteraar. Waar we wel van overtuigd zijn is dat het in muzikale kringen een serieuze indruk zal nalaten, en wie weet inspireert het nog vele anderen. Aangezien de langspeler zo eclectisch is lijkt het alsof Azealia Banks voor ‘Broke with expensive taste’ zo veel inspiratie had dat ze er misschien wel 2 platen van had kunnen maken.
Album verdeeld door Caroline
