Er zijn dit jaar heel wat verrassende muzikale zaken gebeurd, en ‘2017’ van Avi Buffalo is daar eentje van. Zeven jaar na hitje ‘What’s in it for’ plaatste de Amerikaan deze week schijnbaar uit het niets een album op Bandcamp, al lijkt het veeleer op een instrumentale breuk met z’n verleden.

We schrijven schijnbaar, omdat Avi Buffalo recent in allerlei kleinere projecten actief was als gastmuzikant en technicus. Het was zijn voornaamste bezigheid dat nadat hij twee jaar geleden een streep onder het hoofdstuk ‘Avi Buffalo’ trok. “Dit project is veel groter geworden dan ik ooit had kunnen denken, en het wordt tijd om het achter mij te laten. En touren suckt”, schreef hij toen op Facebook. Achteraf klonk ‘Won’t be around no more’, dat de laatste plaat ‘At best cuckold‘ afsloot, dus behoorlijk profetisch. En nu is daar toch plots nieuw werk onder de vertrouwde monniker, al is de artiestennaam het enige herkenningspunt van dit muzikale project.

Doordat het album zonder aankondiging op Bandcamp gegooid werd (je vindt het voorlopig nergens anders) hadden we geen verwachtingen. Er waren geen singles om ons een idee te geven waar Avi Buffalo anno 2017 voor staat. Dat blijkt ambient te zijn. Verspreid over dertien nummers van gemiddeld negen minuten lang, weeft Avi Buffalo het ene enge en bevreemdende geluidstapijtje na elkaar. Weg zijn de openhartige, melancholische gitaarliedjes, welkom knetterende en verhakselde elektronica met een spaarzame akoestische gitaar. In de titels schuilt hier en daar wel nog de vertrouwde humor – of hoe moet je anders ‘A man on the plane who did analytics for Hormel Foods and told me to try more of their products to which I reminded myself that he is brainwashed’ interpreteren?

Het siert Avi Zahner-Isenberg (echte naam) dat hij elk instrument zelf inspeelde. Helaas klinkt ‘2017’ twee uur lang precies zo: een muzikant die zich afgesloten van de buitenwereld verliest in zijn creativiteit. Het maakt het album een lastige rit om in één stuk volledig uit te zitten, en achteraf heb je niet meteen zin om het nog een keertje over te doen. Zelfs naar ambient-normen is de toegankelijkheid behoorlijk laag, en sommige nummers zijn moeilijk om actief naar te luisteren. ‘2017’ klinkt meer als een soundtrack bij een donkere televisiereeks naar keuze, dan als een album dat voor luisteraars gemaakt is.

Avi Buffalo bewijst met ‘2017’ dat hij nog niks van z’n eigenzinnigheid verloren is. Hij experimenteert en doet z’n goesting, maar voorlopig levert dat voor de buitenwereld weinig noemenswaardigs op. Benieuwd of hij ons in 2018 verrast met muziek die we niet meer uit ons hoofd krijgen.